Παυλίνα Παμπούδη, «Κήπος»

(Ανοίγω μάτια
Άγραφο βιβλίο
Μπαλκονόπορτα)

- Θέλω να βγω στον κήπο
Εκείνο
Με τα δειλινά
Πνιγμένα στ' άρωμά τους
Το φρύνο
Τη βασιλική συκιά

Τι έγινε η σκάλα;

(Θρόισμα βίου στα φθαρμένα φύλλα
Σύρεται σαν αυλαία η κουρτίνα)

- Χτίστηκε πια η θέα από εδώ
Είπε η μπαλκονόπορτα
Βγες τώρα απ΄την έξοδο κινδύνου

- Πού θα τη βρω;

- Παντού
Όμως να ξέρεις
Δεν υπάρχει κήπος

- Υπάρχει πάντα είπα
Ο κήπος μου που μεγαλώσαμε μαζί
Που φέτος έφυγε στη θάλασσα
Με τις μανταρινιές του
Τον καμένο φοίνικα
Τα σμήνη τα φαντασματάκια γιασεμιών

- Α, ναι αυτός
Α, ναι εσείς ...

- Υπάρχει ακόμα
Κόκκινο στο νου μου λίγο χώμα
Από το περιβολάκι του 88 χωρίς οδό

- Α, ναι
Τις φράουλες θυμάσαι
Την τρελή τριανταφυλλιά
Τον Πούκι και το Τζίνι
Τα φαρμακωμένα
Θαμμένα κάτω απ' τη μεγάλη αγγελική
Που συγχωρεί

- Όχι αυτά
Τα ξέχασα είπα

- Πώς γίνεται;
Σας ξέχασες;

- Σώπα

(Κλείνω την μπαλκονόπορτα
Με πάταγο το φεγγαρόφωτο
Αδειάζει ίσκιους δέντρων
Στον ακάλυπτο)

- Ορίστε είπε μια ροδιά
Έχεις και πάλι κήπο
Βαθύ
Αβυσσαλέο
Στη Σπυρίδωνος Τρικούπη
Σου αρκεί

Κοίταξε κάτω
Τι γαλήνη:

Η άρρωστη δάφνη κοιμίζει το κοτσύφι της
Τα μυρμηγκάκια
Τα σαλιγκάρια της κοντά στη ρίζα

Σκέφτεται όμως τ' άστρα
Άνθη
Σε αστρικές αποστάσεις απ' το μίσχο τους

Ακατανόητο να είσαι μόνος
Σκέφτεται

Ψηλώνεις
Μόνο για να μπορείς
Να σκύψεις μέσα σου
Για λίγο

Σκέφτεται

Ανεβαίνει μέχρι το δικό σου όροφο για φως

Πού είσαι;
΄
- Άκου
Κάτι συμβαίνει είπα

Τροχιοδρομεί ο πλανήτης έκκεντρα

Άκου
Βουή
Ταραχή των νερών
Κλάμα νεκρών
Σ' ανήκουστες συχνότητες

Ραγίζει το σπίτι
Σπάζει σε χρόνια
Σε ώρες
Σε άτμητες μονάδες

Να, εξαερώνεται

Θα σωθώ είπα
Θα βγω

(Τραύμα της άμμου
Θλάση της μνήμης

Ο χώρος επουλώνεται

Θα περάσει κι αυτό
Θα περάσει)

- Να, τέλειωσε


- Τσίου σφύριξε
Ξυπνώντας ξαφνιασμένο το κοτσύφι
Τέλειωσε ο κόσμος;

- Θα ξαναρχίσει είπα
Όπως πάντα

Έστω
Μόνο για μιας στιγμής ζευγάρωμα θεού
Στον ύπνο
Με το μαύρο θηλυκό του

- Τσίου; Ρώτησε το κοτσύφι

- Αρκεί απάντησα
Το σπίτι αναλήφτηκε
Λοιπόν θα μείνω ο κήπος

Θα τρώω μόνο σπόρους θα πίνω βροχή
Ένα αντικείμενο από χώμα
Ένα υποκείμενο από πέτρα
Ένα κείμενο σπαραγμένο
Από φτερά

- Τσίου
Έκανε το κοτσύφι σιγανά
Κι αποκοιμήθηκε

~
από τη συλλογή Το σπίτι στους 40 δρόμους, εκδ. Ροές, 2011
πηγή

Η Παυλίνα Παμπούδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην ΑΣΚΤ , καθώς και στο κολέγιο Byahm Shοw του Λονδίνου. Εργάστηκε στη διαφήμιση και στον εκδοτικό χώρο. Έχουν κυκλοφορήσει, μέχρι στιγμής, δεκαπέντε ποιητικές συλλογές της, βιβλία με πεζά και πολλά βιβλία για παιδιά. Έχει μεταφράσει Λιόυις Κάρολ, Τσαρλς Ντίκενς, Τ.Σ. Έλιοτ, ΄Άντον Τσέχωφ, Χαλίλ Γκιμπράν κ.ά. Ποιήματα και πεζά της έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων & μέλος της συντακτικής ομάδας του ηλεκτρονικού περιοδικού λόγου και τέχνης Περί ου. Οι ποιητικές συλλογές της είναι: Σχεδόν χωρίς προοπτική δυστυχήματος, Ίκαρος, 1971 Τα μωρά των αγγέλων, άσπρα και τυφλά, Ερμείας, 1974,  Αυτός Εγώ, Τραμ, Θεσσαλονίκη 1977, Καρτ ποστάλ, Εγνατία-Τραμ, Θεσσαλονίκη 1980, Το μάτι της μύγας, Κέδρος, 1983,  Μαύρο του πράσινου, Νεφέλη, 1984,  Ο ένοικος, Κέδρος 1989,  Ιστορία μιας ώρας σε πτυσσόμενο χρόνο, Libro 1993,  Ο λεπτουργός, Κέδρος 1997,  Το μαύρο άλμπουμ, Κέδρος 1999,  Ποιήματα 71-93, Κέδρος 2001, Το ημερολόγιο του διπλού χρόνου, Κέδρος 2005,  Τιμαλφή,  Ροές 2007,  Τα χίλια φύλλα, Κέδρος 2009, Το σπίτι στους 40 δρόμους, Ροές 2011, Το μοβ άλμπουμ, Ροές 2012.