Ευτυχία Παναγιώτου, «Σφαίρα»

Tις έφαγα
τις σφαίρες μου
και δεν ήμουν
ούτε στρατιώτης ούτε φονιάς.
βέβαια τις νύχτες
με ξυπνούσε το σύννεφο
και σηκωνόμουν
και στεκόμουν
από τις γρίλιες δειλά πίσω.
το συρματόπλεγμα σκληρό,
το κόψιμο βαθύ
-όπως
πάντα
πυροβολούσα
το φεγγάρι-
το μικρό σου παιδί
μπερδευόταν κάθε μέρα
στα δάχτυλά μου
κι έσκαβα
φωνήεντα.
 
τις έφαγα κι εγώ
τις σφαίρες μου
και δεν ήμουν
μήτε πόρνη
μήτε άγια.
βέβαια με το στόμα
ορθάνοιχτο
αλυχτούσα αδέσποτη
γι’ αυτό το μανιτάρι στην κοιλιά μου
γι’ αυτή τη μανία, γι’ αυτή την έξαρση
γι’ αυτή την οπτασία του εφικτού.
 
τώρα από σένα πλήρως χορτάτη
όλο κλοτσάω,
το εγώ μου όλο κλο‑
τσάω
πιο μέσα.

~
πηγή

Η Ευτυχία Παναγιώτου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1980. Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και νεοελληνική φιλολογία στο Λονδίνο. Εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων, μεταφράζει ποίηση, αρθρογραφεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά και γερμανικά. Η ίδια έχει μεταφράσει τα "Ερωτικά ποίηματα" της Ανν Σέξτον, καθώς και ποιήματα της Ανν Κάρσον. Ζει στην Αθήνα. 

Τίτλοι βιβλίων: Μέγας κηπουρός (2007). Μαύρη Μωραλίνα (2010). Χορευτές  (Κέδρος, 2014).