Σταυρούλα Χριστοδουλάκου, «Σταυραϊτός»

Ο θείος μου είχε τη στόφα παλιάς κοπής
Από καλούπι αντρών άλλης εποχής
Με βλέμμα λάμα μαχαιριού
Με κουβέντες λίγες και στεγνές
Κι ούτε Θεός ούτε διάβολος μέσα του
Δεν τους πίστευε.
Πώς να τους πιστέψει;

Δυο χρόνια στη Μακρόνησο γλίτωσε κι απʼ τους δυο

Μόνο τη θάλασσα φοβόταν
Οι κραυγές των βασανισμένων δεν πνίγονταν
Τα ξεβρασμένα πτώματα ακόμα επέπλεαν
Με τέτοιες θύμησες δεν πάλευε
Παραδινόταν κι ας μην τοʼ λεγε
Γύρισε ο τροχός σχεδόν μισό αιώνα
Ώσπου ξαναπήγε
Συνάντηση μνήμης εξορίστων
Οι εικόνες παρούσες, ολοζώντανες
Δύσκολα στάθηκε όρθιος
Τα κολαστήρια δε γίνονται ποτέ παράδεισοι
Όσο κι αν ησυχάζουν
Ύστερα ήρθε η αρρώστια
Της έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα
Ας την, είπε, θα βαρεθεί, θα φύγει
Δέκα χρόνια του χτυπούσε
Πιο επίμονη απʼ το ξερονήσι του
Ένας άλλος τόπος μαρτυρίας
Στο τέλος της έκανε τη χάρη
Την πήρε και φύγανε
Δεν τον ξανάδαμε
Σταύρο τον έλεγαν
Σταυρός τα χρόνια του
Σταυραϊτό τον φώναξε η μάνα μου
Μια φορά που χόρευε μαζί του μεθυσμένη

~
από τη συλλογή Όπου να ‘ναι θα βρέξει, εκδ. Απόπλους, 2015
πηγή

Η Σταυρούλα Χριστοδουλάκου γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Σχολή Νηπιαγωγών Αθήνας και στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Ζει στην Ικαρία και υπηρετεί σε σχολεία της Α/θμιας εκπαίδευσης. Τίτλοι βιβλίων: Όπου να ’ναι θα βρέξει (Απόπλους, 2015). Στην Αφετηρία Της Λήθης (Γαβριηλίδης, 2017).