Έμιλι Ντίκινσον (Emily Dickinson), «Μετά από μέγα πόνο, επίσημο ένα αίσθημα σιμώνει..»

Μετά από μέγα πόνο, επίσημο ένα αίσθημα σιμώνει—
Θρονιάζονται με τελετή οι Αισθήσεις, τάφοι σαν να ’ταν—
Ρωτάει η Καρδιά η άκαμπτη, «ήταν Αυτός που υπέμεινε;»
Και «ήτανε Χτες, ήταν πριν Αιώνες;»

Μηχανικά στριφογυρνάν τα πόδια—
Ξύλινη μια οδός
Στο έδαφος, ή στον αέρα, ή προς τι
Αδιάφορο εγίνη
Του χαλαζία μια γαλήνη, σαν την πέτρα—

Αυτή είναι του Μόλυβδου η Ώρα
Που τη θυμάσαι, αν ζωντανός γλιτώσεις
Όπως ανακαλούν στη μνήμη το Χιόνι οι παγωμένοι
Πρώτα—η Παγωνιά—μετά η νάρκη—μετά η στιγμή που αφήνεσαι—

~
Μετάφραση: Αντώνης Μπαλασόπουλος
πηγή και το ποίημα στα Αγγλικά στην ιστοσελίδα του μεταφραστή