αυτή η γιορτή είναι μια καλή αφορμή
για να μιλήσεις με κάποιον
αν φυσικά θέλεις
να μιλήσεις
όχι όπως εγώ
που θέλω
παρ’ όλα αυτά οι αφορμές
μου φαίνονται σαν πόρτες ανοιχτές
να τις διαπερνώ και να τρέχω
αντίθετα
όπως όταν ξέρω τι βλέπεις
και τι όχι
μπαίνω στον πειρασμό
αλλά δεν ενδίδω:
Δευτέρα εφτά παρά δέκα π.μ.
τότε φοβάμαι εμένα
και τα σκοτάδια που ψάχνω
τρέχω μακριά τους
όσο μου το επιτρέπει
η τάση μου
αυτή που μου ρίχνει τους διακόπτες
και με αφήνει εκεί που νιώθω άνετα
ασφαλής ανασφάλεια
μόνη
κι ολόκληρη
σε αυτήν τη διαρκή κόντρα
σε καταλαβαίνω
με τους εαυτούς παλεύουμε τη νύχτα
όχι με τους άλλους
ευτυχώς οι άλλοι μου
ο περίγυρος
οι φίλοι
όσοι αγάπησα βαθιά
δεν είναι «μαύρα πουλιά»
σαν αυτά που πετάνε μέσα μου
εννοώ
ευτυχώς είναι μέρα
κι έχει φως
ευτυχώς θα σε θυμάμαι ζωντανό
κι εσύ θα με ξεχάσεις
δεν είμαι εκείνη
-το φάντασμα ανάμεσά μας-
με τα ξανθά μαλλιά, τα ακριβά παπούτσια
τις τρύπες
στα μάτια, στα χέρια, στην καρδιά
αυτή νεκρή
μπήκε στο τραίνο
Ηλεκτρικός-Βικτώρια
εκεί που βλέπεις τα πάντα
αλλά δε ρώτησε το αγόρι παραδίπλα
πουλιέται στο πεδίον του Άρεως
και δεν έχει να αγοράσει
παπούτσια σαν τα δικά της
φοράει τα περσινά της
πέδιλα
έχει βρώμικα νύχια και μαλλιά
και πονάει πραγματικά
αν τον ρωτήσεις θα σου πει
«πρέζα είναι και το ζην»
κι αυτός
είναι ένας καλός λόγος
που δεν σ’ αγαπώ σε κάθε τέτοιο πρόσωπο
μπορώ να με δω
εμένα
και τα σκοτάδια που ψάχνω
όμως προτίμησα
ευτυχώς
άγνωστα πρόσωπα,
να μην ταιριάζω για
να μπορώ
να παραμείνω μια ασφαλής ανασφάλεια
έτσι λοιπόν τις Κυριακές
πέφτω για ύπνο νωρίς, ευτυχώς
κι αφήνω την γιορτή στους άλλους
που θέλουν να μιλήσουν
κι εγώ
που θέλω
παρ’ όλα αυτά
από κάθε καλή αφορμή
διαπερνώ και τρέχω
αντίθετα
πηγή
για να μιλήσεις με κάποιον
αν φυσικά θέλεις
να μιλήσεις
όχι όπως εγώ
που θέλω
παρ’ όλα αυτά οι αφορμές
μου φαίνονται σαν πόρτες ανοιχτές
να τις διαπερνώ και να τρέχω
αντίθετα
όπως όταν ξέρω τι βλέπεις
και τι όχι
μπαίνω στον πειρασμό
αλλά δεν ενδίδω:
Δευτέρα εφτά παρά δέκα π.μ.
τότε φοβάμαι εμένα
και τα σκοτάδια που ψάχνω
τρέχω μακριά τους
όσο μου το επιτρέπει
η τάση μου
αυτή που μου ρίχνει τους διακόπτες
και με αφήνει εκεί που νιώθω άνετα
ασφαλής ανασφάλεια
μόνη
κι ολόκληρη
σε αυτήν τη διαρκή κόντρα
σε καταλαβαίνω
με τους εαυτούς παλεύουμε τη νύχτα
όχι με τους άλλους
ευτυχώς οι άλλοι μου
ο περίγυρος
οι φίλοι
όσοι αγάπησα βαθιά
δεν είναι «μαύρα πουλιά»
σαν αυτά που πετάνε μέσα μου
εννοώ
ευτυχώς είναι μέρα
κι έχει φως
ευτυχώς θα σε θυμάμαι ζωντανό
κι εσύ θα με ξεχάσεις
δεν είμαι εκείνη
-το φάντασμα ανάμεσά μας-
με τα ξανθά μαλλιά, τα ακριβά παπούτσια
τις τρύπες
στα μάτια, στα χέρια, στην καρδιά
αυτή νεκρή
μπήκε στο τραίνο
Ηλεκτρικός-Βικτώρια
εκεί που βλέπεις τα πάντα
αλλά δε ρώτησε το αγόρι παραδίπλα
πουλιέται στο πεδίον του Άρεως
και δεν έχει να αγοράσει
παπούτσια σαν τα δικά της
φοράει τα περσινά της
πέδιλα
έχει βρώμικα νύχια και μαλλιά
και πονάει πραγματικά
αν τον ρωτήσεις θα σου πει
«πρέζα είναι και το ζην»
κι αυτός
είναι ένας καλός λόγος
που δεν σ’ αγαπώ σε κάθε τέτοιο πρόσωπο
μπορώ να με δω
εμένα
και τα σκοτάδια που ψάχνω
όμως προτίμησα
ευτυχώς
άγνωστα πρόσωπα,
να μην ταιριάζω για
να μπορώ
να παραμείνω μια ασφαλής ανασφάλεια
έτσι λοιπόν τις Κυριακές
πέφτω για ύπνο νωρίς, ευτυχώς
κι αφήνω την γιορτή στους άλλους
που θέλουν να μιλήσουν
κι εγώ
που θέλω
παρ’ όλα αυτά
από κάθε καλή αφορμή
διαπερνώ και τρέχω
αντίθετα
πηγή
Η Φιλία Κανελλοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Υποκριτική στη σχολή "Δήλος" και Φιλοσοφία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολείται ενεργά με τη συγγραφή. Το πρώτο της θεατρικό έργο "Γυναίκες - η και όχι- μόνες στην πόλη Ιούλιο μήνα με 40°C" ανέβηκε τον Ιούνιο του 2018 στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, από την ομάδα NEKO της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος. Ποιήματα της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα περιοδικά και σε sites. Εργάζεται ως ηθοποιός. Έλαβε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου στην ποίηση για τη συλλογή "Τα μέσα μου" στα Βραβεία Ζαν Μορεάς 2020 (εξ ημισείας με την ποιήτρια Πηνελόπη Ζαρδούκα). Τίτλοι βιβλίων: Τα μέσα μου (Οροπέδιο, 2019)




(1).jpg)
.png)

