Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

Μολιέρος (Molière)

«Ο Ταρτούφος» (1664)

Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

Μολιέρος (Molière)

«Ο αρχοντοχωριάτης» (1670)

Μολιέρος (Molière)

«Ντον Ζουάν» (1665)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Όνειρο Θερινής Νυκτός»

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα»

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Ματωμένος Γάμος»

Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ

«Ο μικρός πρίγκηπας»

Αντόν Τσέχωφ

«Ένας αριθμός»

Ντάριο Φο

«Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού»

Ευγένιος Ιονέσκο

«Ρινόκερος»

Έντγκαρ Άλαν Πόε

«Ιστορίες αλλόκοτες»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»

721 Ποιητές - 8.160 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Ειρήνη Παραδεισανού, «Πέντε ασάλευτα ποιήματα»

I
Να σωπαίναν τα κόκαλα.
Νιώθω το λευκό να σαλεύει στα νεύρα.
Στέκομαι μέσα στο πέπλο
ακίνητη
σε φλέβα αλατιού.
Υγρό στο μεδούλι
σύννεφα πάνω απ’ τα φρύδια του Δία.

Πού είσαι;

Μου μιλάς δίχως φωνή.
Απλώνεις στη σάρκα μου τη σμίλη του αγέρα
κι εγώ
δε βλέπω τίποτα
έξω απ’ τα βαθύσκιωτα μάτια της λίμνης
που ατάραχη σαλεύει
στο στέρνο μου.

II
Πώς να σ’ αγγίξουν οι κόγχες των ματιών μου;

Παιδί με βλέμμα που άστραψε στο γκρίζο
με το μέτωπο στρογγυλό
σαν ενός μικρού γαλήνιου θεού
που στρώνει το χιόνι στα μάτια των ανθρώπων
σαν δε θέλει να βλέπουν
κι αλαργινός παραμονεύει
πίσω από γρίλιες σκοτεινές
το φως της αγάπης.

III
Τα βυθισμένα στο κύμα σκουριασμένα νήματα
κι ο γαλάζιος βυθός
με τα μάτια θεριού που αποκοιμήθηκε στην άμμο.
Γυμνά τα πέταλα του αλόγου
καρφώνουν στα μηλίγγια του αγοριού
που υψώνεται αθώο στη μέση του ονείρου
κι απλώνει τα χέρια σε μάταιη προσευχή.

IV
Ο αχός των κυμάτων που σπάζουν στους κροτάφους,
ένα σιγανό μουρμουρητό καμωμένο απ’ τον ήχο των φλεγόμενων πουλιών.
Τα φτερά τους απλώνουν στον άνεμο
να στεγνώσουν τη γύμνια του κόσμου
κι αργοσαλεύουν στο φρύδι του θεού
απαθής
που μοιράζει τη φρίκη
στα μάτια των σερνάμενων υπηκόων του.

V
Στον καπνό που ανεβαίνει απ’ τον άγνωστο κόσμο
στη σιωπή που καρφώνει με νύστα την πεδιάδα του ανέμου
στην ασημένια σμίλη του αλατιού που οργώνει τη θάλασσα
Πόση θλίψη
αγέννητη ακόμη
χαρίζουν τα πουλιά με τα ραμμένα ράμφη
στο βλέμμα του ασάλευτου ποιητή.
~
από τη συλλογή Στη φλέβα της πέτρας, εκδ. Βακχικόν, 2018

Η Ειρήνη Παραδεισανού γεννήθηκε το 1972. Κατάγεται από το Ρέθυμνο Κρήτης. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και υπηρετεί στη Δημόσια Εκπαίδευση στο Ηράκλειο Κρήτης. Άρθρα, δοκίμια και ποιήματα της έχουν φιλοξενηθεί σε διαδικτυακά περιοδικά. ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ: Στη φλέβα της πέτρας, Εκδόσεις Βακχικόν, 2018. Τα γυάλινα μάτια των ψαριών Εκδόσεις Βακχικόν 2016. Ρητορική ένδεια Εκδόσεις Βακχικόν 2013.

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

 
 
𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης