Κώστας Καρυωτάκης, «Venezia»

Απλώνεται ηδονικά στης νύχτας την αγκάλη
η παιχνιδιάρα Βενετιά. Το κάθε 'να παλάτι
ρίχνει το μαύρον ίσκιο του στ' ασημωτό κανάλι
κι αποκοικιέται η θάλασσα φωσφορισμούς γιομάτη.

Μες στο νερό μυριόχρωμα τα φώτα αντανακλάνε
στολίζοντάς το μαγικά με λαμπερές κορδέλες,

οι γόνδολες αραδιαστές καμαρωτά περνάνε,
και μες στους πύργους τραγουδούν ευγενικές κοπέλες.

Κάποιος ιππότης γελαστός σε σκάλα μεταξένια
σιγανεβαίνει και θωρείς - ασύγκριτος μαγνήτης -
να τον τραβάνε κει ψηλά δυο χείλια κερασένια,
τα χείλια της που 'ν' έτοιμα να στάξουν το φιλί της.

Μια βαρκαρόλα ξέψυχη ανακινά τ' αγέρι,
ανατριχίλας κύματα η θάλασσα σηκώνει
σαν τη χαϊδεύουν τα κουπιά του κάθε γονδολιέρη,
και το φεγγάρι των σπιτιών τις στέγες ασημώνει.

Και μες στους πύργους οι γιορτές. Τα πιάνα σαν χτυπάνε,
οι όμορφοι αρπάζουνε κυματιστά κορμάκια
που δε χορταίνουν ηδονή, και πίνουν και ρουφάνε
μες στο μεθύσι του χορού τη γλύκα απ' τα χειλάκια.
~
Εφηβικοί Στίχοι (1913-1916)

Καρυωτάκης, Τα Ποιήματα (1913-1928). Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδης, Νεφέλη, 1992