Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Mαρία η Αιγύπτια»

Ἀκόμα θυμοῦμαι τὴν ἐπιγραφὴ OUT OF BOUNDS.
Συχνά μας ἐπισκέπτονταν ναῦτες τοῦ N.A.A.F.I. Club.
Μάλιστα ἕνας μοῦ ἔλεγε: «Εἶσαι ἕνα τίποτα
στὸ σκοπευτήριο, στὸ πανδοχεῖο, στὸ καπηλειό, στὸ
μπορντέλο».
Ὅμως τώρα ἀπαρνήθηκα τὰ ἐγκόσμια, καὶ τοῦτο εἶναι μιὰ
ἡδονὴ –
δοσμένη ψυχῆ τὲ καὶ σώματι στὸ Νυμφίο, ἐν προσευχῇ
καὶ νηστεία,
σὲ τούτη τὴν ἔρημο μὲ τὴν ξερὴ ἄμμο, τὸ γλυφὸ νερό,
τὸν ἀδυσώπητο ἥλιο.
Ἐνίοτε περνοῦν καραβάνια προσκυνητῶν μὲ χασίσι καὶ
πάπυρο,
ὅμως ἡ γύμνια μου καταφεύγει στὰ βράχια·
ἔτσι, χαράζω τὰ ποιήματά μου στὴν ἄμμο
κι ἔρχονται οἱ ἀγέρηδες νὰ μοῦ τὰ τραγουδήσουν.
Λίγο πάπυρο, ἅγιε πάτερ Ζωσιμά, δυό-τρία βιβλία
θρησκευτικά,
μιὰ σύντομη μέθοδο ἐκμαθήσεως βυζαντινῆς μουσικῆς.
Κεῖ στὴν ἀγαπημένη Ἀλεξάνδρεια,
μὴ μὲ ξεχάσεις, ἅγιε πάτερ Ζωσιμᾶ·
μὲ λένε Μαρία, παλαιότερα Κλεοπάτρα, στὴν Κυρήνη
Ἐσθὴρ –
ἐπὶ δεκαπενταετίαν διατελέσασα πόρνη.
Μὰ τώρα ὅλους σχεδόν, σὺν Θεῶ, τοὺς πειρασμούς τοὺς
νίκησα
καὶ μόνο τὸ ρεμπέτικο μοτίβο δὲν κατόρθωσα
νὰ διώξω ἀπὸ τὰ χείλη μου, δὲ μπόρεσα
νὰ ξεριζώσω ἀπ’ τὴν καρδιά μου, δὲ δυνήθηκα,
τὸ ρεμπέτικο ποὺ τραγούδαγα μικρὴ στὸ καπηλειό του
Ἀλκέτα.
~
Από τη συλλογή Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950)
πηγή

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος διαβάζει το ποίημα