Κώστας Καρυωτάκης, «Στην Αφροδίτη»

Μια μέρα ηλιόλουστη, μια λαμπερήν ημέρα,
απ' τον αφρό του κύματος επρόβαλες θεά μου,
ερίγησες ηδονικά, στα χάδια του αγέρα
κι ανάλαφρα ξαπλώθηκες στο ακρογιάλι χάμου.

Τα κάλλη σου εζήλεψε κι ήλιος ακόμα
κι αχτίδες έστειλε χρυσές να παίξουνε μαζί σου.
Το βλέμμα έριξες εσύ τ' αστραφτερό στο χώμα
κ' η ηδονή ενάρκωσε το ώριο το κορμί σου.

Σ' ηδυπαθείας πέλαγος, θεά μου, βουτηγμένη,
τη λάμψη των ματιώνε σου εσκόρπισες στη φύση
κι αυτή κατασκυθρώπασε και μένει θαμπωμένη —
θαρρείς πως κάθε ομορφιά στον κόσμο θε να σβήσει.

Όπου περνάς κι όπου σταθείς το γέλιο σου σκορπίζεις
π' ακοίμητους τους πόθους σου τους λάγνους φανερώνει,
απλόχερα τα θέλγητρα, τις χάρες μάς χαρίζεις —
κι από τα δώρα σου αυτά κάθε κακό φυτρώνει.
~
Εφηβικοί Στίχοι (1913-1916)

Καρυωτάκης, Τα Ποιήματα (1913-1928). Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδης, Νεφέλη, 1992