Μη ξεχνάς να γελάς..
Σ' εκείνες τις μάχες
που σ' άφήσαν νικημένη κι ανίσχυρη στο πεδίο, να γελάς..
Στις κακές ζαριές που έφερες
και σε κάναν να χάσεις την παρτίδα, να γελάς..
Στους μουντούς ουρανούς
που με νεροποντές απειλούνε
την εύθραυστη σου σάρκα να βρέξουν, να γελάς..
Στις γειτονιές που θρηνούν για τα παιδιά τους που φύγαν, να γελάς..
Στα τρένα που καταφέραν
να σου κλέψουν ανθρώπους, αφήνοντας σε σ' ένα σταθμό πληγωμένη, να γελάς..
Σ' αυτούς που σου κλείσαν τους δρόμους και αδιέξοδα χτίσαν εμπρός σου, να γελάς..
Στις φυλακές που εκείνοι δημιουργήσαν για σένα, δίνοντας σου εσύ το κλειδί μια βαριάς κλειδαριάς να γυρίσεις, να γελάς..
Στις ατσάλινες αλυσίδες που στα πόδια σου πέρασαν, όταν τους ζήτησες ένα χαρούμενο βαλς να χορέψεις, να γελάς..
Σ' εκείνους που φύγαν
και πήραν μαζί τους απ' την ψυχή σου κομμάτια αφήνοντάς την ανάπηρη με δύο δεκανίκια
να ζήσει, να γελάς..
Στις μοναξιές που απρόσκλητα ήρθαν και στην πλάτη σου κάθησαν λυγίζοντας σε, να γελάς..
Στις αγέλαστες μέρες
εσύ να γελάς.
Εσύ να γελάς να ξεθωριάζεις το μαύρο μου.
Εσύ να γελάς να γυρίζει η γη μου γαλήνια.
Εσύ να γελάς να βρίσκει το νόημα της η ζήση μου.
Εσύ να γελάς πριν ξεψυχήσει η ελπίδα μου..
Στους απαρηγόρητους κόσμους..
Στους βασανισμένους καιρούς..
Στους δυστυχισμένους ανθρώπους..
Και σε όλους αυτούς, εσύ να γελάς..
Μ' ακούς;
Να μου γελάς...!!
Σ' εκείνες τις μάχες
που σ' άφήσαν νικημένη κι ανίσχυρη στο πεδίο, να γελάς..
Στις κακές ζαριές που έφερες
και σε κάναν να χάσεις την παρτίδα, να γελάς..
Στους μουντούς ουρανούς
που με νεροποντές απειλούνε
την εύθραυστη σου σάρκα να βρέξουν, να γελάς..
Στις γειτονιές που θρηνούν για τα παιδιά τους που φύγαν, να γελάς..
Στα τρένα που καταφέραν
να σου κλέψουν ανθρώπους, αφήνοντας σε σ' ένα σταθμό πληγωμένη, να γελάς..
Σ' αυτούς που σου κλείσαν τους δρόμους και αδιέξοδα χτίσαν εμπρός σου, να γελάς..
Στις φυλακές που εκείνοι δημιουργήσαν για σένα, δίνοντας σου εσύ το κλειδί μια βαριάς κλειδαριάς να γυρίσεις, να γελάς..
Στις ατσάλινες αλυσίδες που στα πόδια σου πέρασαν, όταν τους ζήτησες ένα χαρούμενο βαλς να χορέψεις, να γελάς..
Σ' εκείνους που φύγαν
και πήραν μαζί τους απ' την ψυχή σου κομμάτια αφήνοντάς την ανάπηρη με δύο δεκανίκια
να ζήσει, να γελάς..
Στις μοναξιές που απρόσκλητα ήρθαν και στην πλάτη σου κάθησαν λυγίζοντας σε, να γελάς..
Στις αγέλαστες μέρες
εσύ να γελάς.
Εσύ να γελάς να ξεθωριάζεις το μαύρο μου.
Εσύ να γελάς να γυρίζει η γη μου γαλήνια.
Εσύ να γελάς να βρίσκει το νόημα της η ζήση μου.
Εσύ να γελάς πριν ξεψυχήσει η ελπίδα μου..
Στους απαρηγόρητους κόσμους..
Στους βασανισμένους καιρούς..
Στους δυστυχισμένους ανθρώπους..
Και σε όλους αυτούς, εσύ να γελάς..
Μ' ακούς;
Να μου γελάς...!!
~
από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Τρεις εποχές και μια άνοιξη"
πηγή η ιστοσελίδα που συνδιαχειρίζεται η ποιήτρια
πηγή η ιστοσελίδα που συνδιαχειρίζεται η ποιήτρια
Η Βάσω Κανιώτη γεννήθηκε στο Αγρίνιο και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε την τέχνη της γαστρονομίας δουλεύοντας πολλά χρόνια σε τουριστικές επιχειρήσεις. Η συγγραφή και η ποίηση ήταν πάντα εκείνο που συντρόφευε τη ζωή της και τον ελεύθερο χρόνο της, μιας και για εκείνη η ποίηση, είναι ο σπουδαιότερος τρόπος έκφρασης Μια βαθύτατη αναγκαιότητα να επικοινωνήσει, να μοιραστεί και να μεταδώσει όσα ενδεχομένως συμβαίνουν στην ψυχή και το μυαλό της.. Στο επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Τρεις εποχές και μια Άνοιξη». Ασχολείται επίσης ερασιτεχνικά με την ζωγραφική παίρνοντας μέρος σε ερασιτεχνικές εκθέσεις, καθώς επίσης και με την δημιουργία πλεκτών, χειροποίητων ρούχων.