Κώστας Καρυωτάκης, «Θεία ζωγραφιά»

Και μέσα στο κατάλευκο σεντόνι
τ' ασπρότερο κορμί Του ξεχωρίζει
σαν ήλιος που ένα σύννεφό του ζώνει
χιονάτο, κι όμως παντα πορφυρίζει.

Παρθένα τη ματιά Του γύρα απλώνει,
κ' η τόση σκοτενιά, που πλημμυρίζει
μες στη σπηλιά κι όξω στον κόσμο, λιώνει
στο βλέμμα Του που, φλόγα, τη φλογίζει.

Η Μάνα Του, στης γέννας Της το στρώμα,
Το σφίγγει σαν παιδάκι Της στα στήθια
και σαν Θεό Το προσκυνάει ακόμα.

Αγγελουδιών ειρηνοφόρα πλήθια,
μ' ευλάβεια σιγογέρνοντας μπροστά Του,
υμνούνε το γλυκάκουστο όνομά Του.
~
Εφηβικοί Στίχοι (1913-1916)

Καρυωτάκης, Τα Ποιήματα (1913-1928). Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδης, Νεφέλη, 1992