(1).jpg)
.png)
Η δική μου θεωρία του χάους, βασίζεται στο χάος που γεννήθηκε μέσα μου εκείνο το ξημέρωμα που σε γνώρισα.
Και ξάφνου, σαν να κατάλαβα πως σου αφιερώθηκε η ζωή μου..
Έτσι απλά, ανεξέλεγκτα, χωρίς ιδιαίτερους ενδοιασμούς, χωρίς μετρημένες και υπολογισμένες σκέψεις.
Όλοι οι δρόμοι που επέλεγα να πάρω είχαν τον ίδιο προορισμό, την ίδια ευθεία πορεία προς εσένα.
Πίσω δε κοίταζα ποτέ, δεν άκουγα καμιά φωνή που με καλούσε, μόνο μπροστά μέχρι να φτάσω στο δικό σου αδιέξοδο.
Τα παγωμένα πρωινά ήσουν η ζεστή ηλιαχτίδα που τρύπαγε τις γρίλιες μου.
Ήσουν το ζεστό σκέπασμα που φώλιαζα κάτι αδίστακτους χειμώνες.
Ήσουν η πρώτη γουλιά του καφέ που μου ’δινε δύναμη να ξεκινήσω τη μέρα.
Ήσουν το πρώτο μήνυμα που διάβαζα κάτι μελαγχολικά απογεύματα.
Ήσουν το κόκκινο τριαντάφυλλο που με περίμενε τα μεσημέρια έξω απ την πόρτα μου.
Ήσουν η πιο γοητευτική μορφή του καμβά, όταν έπιανα τα πινέλα μου.
Ήσουν εκείνος που έκρυβε στα μάτια του την ομορφιά ενός βροχερού φθινόπωρου
κι όταν μιλούσες ένιωθα να αναριγώ ολόκληρη ,κρεμόμουν απ’ τις λέξεις σου κι ερωτευόμουν κάθε συλλαβή σου.
Ήσουν η πιο όμορφη εκδοχή ερωτευμένου ανθρώπου.
Ένα προσωποποιημένο πάθος, φτιαγμένος ολότελα από ηδονές.
Σάρκα από την σάρκα μου..
Αίμα από το αίμα μου..
Δύο κορμιά με κοινή ψυχή..
Δύο καρδιές συγχρονισμένες στο ίδιο μήκος έρωτα..
Ήσουν ο άνθρωπός μου και θα' σαι ο άνθρωπός μου, μέχρι να μάθουμε όλους τους ανθρώπους να ερωτεύονται σαν εμάς.
Μέχρι να καταρρίψουμε όλες τις θεωρίες αυτού του κόσμου.
Θα είσαι για πάντα το ιδανικό μου χάος, σ' έναν κόσμο που φοβάται τις χαώδεις εκφάνσεις των ανθρώπων.
Και ξάφνου, σαν να κατάλαβα πως σου αφιερώθηκε η ζωή μου..
Έτσι απλά, ανεξέλεγκτα, χωρίς ιδιαίτερους ενδοιασμούς, χωρίς μετρημένες και υπολογισμένες σκέψεις.
Όλοι οι δρόμοι που επέλεγα να πάρω είχαν τον ίδιο προορισμό, την ίδια ευθεία πορεία προς εσένα.
Πίσω δε κοίταζα ποτέ, δεν άκουγα καμιά φωνή που με καλούσε, μόνο μπροστά μέχρι να φτάσω στο δικό σου αδιέξοδο.
Τα παγωμένα πρωινά ήσουν η ζεστή ηλιαχτίδα που τρύπαγε τις γρίλιες μου.
Ήσουν το ζεστό σκέπασμα που φώλιαζα κάτι αδίστακτους χειμώνες.
Ήσουν η πρώτη γουλιά του καφέ που μου ’δινε δύναμη να ξεκινήσω τη μέρα.
Ήσουν το πρώτο μήνυμα που διάβαζα κάτι μελαγχολικά απογεύματα.
Ήσουν το κόκκινο τριαντάφυλλο που με περίμενε τα μεσημέρια έξω απ την πόρτα μου.
Ήσουν η πιο γοητευτική μορφή του καμβά, όταν έπιανα τα πινέλα μου.
Ήσουν εκείνος που έκρυβε στα μάτια του την ομορφιά ενός βροχερού φθινόπωρου
κι όταν μιλούσες ένιωθα να αναριγώ ολόκληρη ,κρεμόμουν απ’ τις λέξεις σου κι ερωτευόμουν κάθε συλλαβή σου.
Ήσουν η πιο όμορφη εκδοχή ερωτευμένου ανθρώπου.
Ένα προσωποποιημένο πάθος, φτιαγμένος ολότελα από ηδονές.
Σάρκα από την σάρκα μου..
Αίμα από το αίμα μου..
Δύο κορμιά με κοινή ψυχή..
Δύο καρδιές συγχρονισμένες στο ίδιο μήκος έρωτα..
Ήσουν ο άνθρωπός μου και θα' σαι ο άνθρωπός μου, μέχρι να μάθουμε όλους τους ανθρώπους να ερωτεύονται σαν εμάς.
Μέχρι να καταρρίψουμε όλες τις θεωρίες αυτού του κόσμου.
Θα είσαι για πάντα το ιδανικό μου χάος, σ' έναν κόσμο που φοβάται τις χαώδεις εκφάνσεις των ανθρώπων.
Η Βάσω Κανιώτη γεννήθηκε στο Αγρίνιο και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε την τέχνη της γαστρονομίας δουλεύοντας πολλά χρόνια σε τουριστικές επιχειρήσεις. Η συγγραφή και η ποίηση ήταν πάντα εκείνο που συντρόφευε τη ζωή της και τον ελεύθερο χρόνο της, μιας και για εκείνη η ποίηση, είναι ο σπουδαιότερος τρόπος έκφρασης Μια βαθύτατη αναγκαιότητα να επικοινωνήσει, να μοιραστεί και να μεταδώσει όσα ενδεχομένως συμβαίνουν στην ψυχή και το μυαλό της.. Στο επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Τρεις εποχές και μια Άνοιξη». Ασχολείται επίσης ερασιτεχνικά με την ζωγραφική παίρνοντας μέρος σε ερασιτεχνικές εκθέσεις, καθώς επίσης και με την δημιουργία πλεκτών, χειροποίητων ρούχων.
