Λώρενς Φερλινγκέττι (Lawrence Ferlinghetti), «Στου Γκόγια τις καλλίτερες σκηνές»

Στους Γκόγια τις καλλίτερες σκηνές
φαίνεται να βλέπουμε
τους λαούς του κόσμου
ακριβώς τη στιγμή που
για πρώτη φορά απόχτησαν τον τίτλο της
«μαρτυρικής ανθρωπότητας».
Σφαδάζουν πάνω στη σελίδα
Σ’ ένα πραγματικό ξεφρένιασμα
αναποδιάς.
Στιβαγμένοι
Βογγώντας με μωρά και ξιφολόγχες
κάτω από τσιμεντένιους ουρανούς
σ’ ένα αφηρημένο τοπίο από ξετιναγμένα δέντρα
λυγισμένα αγάλματα
φτερούγες και ράμφη νυχτερίδων
γλιστερές κρεμάλες
κουφάρια και σαρκοβόρους πετεινούς
και όλα τα έσχατα κραυγάζοντα τέρατα
της «φαντασίας της συφοράς»
Είναι τόσο ατόφια
σα να υπάρχουν στ’ αλήθεια ακόμα.
Και υπάρχουν.
Μόνο το τοπίο έχει αλλάξει
είναι ακόμα αραδιασμένα στο μάκρος των δρόμων
κατατρεγμένοι από λεγεωνάριους
χαλασμένους ανεμόμυλους
και παράφρονα κοκόρια.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι
μόνο μακριά από τον τόπο τους
σε εθνικές οδούς πενήντα λωρίδες φάρδος
πάνω σε μια συγκεκριμένη ήπειρο
στολισμένες με άνοστες διαφημίσεις
δείχνοντας ηλίθιες αυταπάτες ευτυχίας.

Η σκηνή δείχνει
λιγότερα κάρα για την καρμανιόλα
μα πιότερους σακατεμένους πολίτες
σε πολύχρωμα αυτοκίνητα
που έχουν περίεργες πινακίδες
και μηχανές που καταβροχθίζουν την Αμερική
~

από το βιβλίο Φερλινγκέττι: Ποιήματα, εκδ. Νεφέλη, 1982
Μετάφραση: Κώστας Γιαννουλόπουλος και Φώτης Αθέρας
πηγή