Μαργαρίτα Παπαμίχου, «Επιμελώς ξεχασμένοι»

 Την ώρα που σε σκέφτομαι και σε ερωτεύομαι νομίζω πως είμαι λίγο
πιο ψηλή από το δέντρο στην αυλή μου
και φτάνω να πιάσω ακόμα και το μήλο που βγάζει τη γλώσσα του στον
 ήλιο
έπειτα αρχίζουν
η κούπα το τασάκι και το αποτσίγαρο το πετάλι και το κουδουνάκι
όλα φωνάζουν όλα με ρωτάνε
που πήγε
με κουράζουν οι φωνές τους και εκείνη η μελωμένη πάστα νοσταλγία
κολλάει στο στόμα
και αμέσως σταματώ να σε σκέφτομαι
και κάθομαι να ακούσω τα πουλιά που τραγουδούν το ένα και μόνο
τραγούδι για το ταίρι τους
και αγγίζω τις φλέβες της πόλης μας που είναι φουσκωμένες από τη
βροχή που δε λέει να πέσει
κάποιοι στο δρόμο βιάζονται να προλάβουν κάτι
δεν άκουσαν ποτέ τους τίποτα για τούτο το θεώρημα
η πηχτή ομίχλη καταπίνει το βλέμμα μου
εκείνη τη φορά και κάθε φορά που με αφήνεις αγάπη
οι λέξεις μου ριζώνουν στους μίσχους της μέρας
υπερφυσικοί ηλίανθοι γεμάτοι από της ποίησης τα σπόρια
να έχω να δίνω στα πεινασμένα χελιδόνια
πηγή

Η Μαργαρίτα Παπαμίχου (1969) μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο και δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στον ηλεκτρονικό τύπο και σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες , καθώς και σε έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας» με το ποίημά της «Ο Χορός του Δερβίση».