Γεώργιος Βιζυηνός, «Παραδείγματα»

Διὲς πῶς κλίνει στὰ νερὰ
τ’ ἀργυρόχλωμο φεγγάρι
κι’ απ’ τὸ κῦμα λαχταρᾷ
ἕνα φίλημα νὰ πάρῃ

Διὲς τὸ κῦμα στὸ γιαλὸ
τ’ ἀκρογιάλι πῶς χαϊδεύει,

καὶ προβάλλει σιγηλὸ
κ’ ἕνα φίλημα γυρεύει.

Διὲς ἀπὸ τὴν ἀμμουδιὰ
πῶς ἐκίνησε τ’ ἀγέρι
καὶ σαλεύει τὰ κλαδιὰ
καὶ φιλάκια τὰ προσφέρει.

Διὲς τὰ φύλλα στὸ κλαδὶ
πῶς ἐγγίζουν τὦνα τ’ ἄλλο —
Ἀγαπιῶνται δηλαδή,
καὶ — φιλιοῦνται, ἂν δὲν σφάλλω.

Διὲς στὴν μαλακὴ φωλῃά,
στὰ κλαδιὰ τὰ πυκνωμένα,
πῶς φιλιοῦνται δυὸ πουλιά,
καὶ λαλοῦν ζευγαρωμένα.

Διές τ’ ἀγάπη μου χρυσῆ
τὴν λαχτάρα μου λυπήσου·
κάμε σὰν κι’ αὐτὰ καὶ σύ —
Ἔλα! — Δός μ’ ἕνα φιλί σου!
πηγή

 

Ο Γεώργιος Βιζυηνός, πραγματικό ονοματεπώνυμο Γεώργιος Μιχαήλ Σύρμας ή Μιχαηλίδης, (Βιζύη, 1849 – Αθήνα, 1896), ήταν πεζογράφος, ποιητής και λόγιος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής λογοτεχνίας. [Βιογραφία]