(1).jpg)
.png)
Όσο κι αν κοιτάζουμε τα πράγματα,
δεν μπορούμε πλέον
να φανταστούμε τα αρχέτυπά τους.
Αυτό το ποίημα είναι απλώς
ένα κομμάτι του μεγάλου χαμένου
ονείρου απ’ το οποίο σώθηκαν
ελάχιστες λέξεις που κι αυτές
θα ξεχαστούν όπως όλα.
Όπως ξεχάστηκε το όνειρο
του βαριά άρρωστου παιδιού
που κάποτε είδε μέσα σε μια έκλαμψη
την τεθλιμμένη σκιά της μητέρας του
να στέκεται στην πόρτα του δωματίου
μ’ ένα αναμμένο κερί στο χέρι.
δεν μπορούμε πλέον
να φανταστούμε τα αρχέτυπά τους.
Αυτό το ποίημα είναι απλώς
ένα κομμάτι του μεγάλου χαμένου
ονείρου απ’ το οποίο σώθηκαν
ελάχιστες λέξεις που κι αυτές
θα ξεχαστούν όπως όλα.
Όπως ξεχάστηκε το όνειρο
του βαριά άρρωστου παιδιού
που κάποτε είδε μέσα σε μια έκλαμψη
την τεθλιμμένη σκιά της μητέρας του
να στέκεται στην πόρτα του δωματίου
μ’ ένα αναμμένο κερί στο χέρι.
Ο Σταμάτης Πολενάκης (εγγονός του σιφνιού γελοιογράφου Σταμάτη Πολενάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970 και σπούδασε στο τμήμα Ισπανικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης. Είναι ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά από τον Γιάννη Γκούμα, και, κυρίως, από τον Richard Pierce. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Εργογραφία: Ποίηση: Το χέρι του χρόνου (Όμβρος, 2002). Τα γαλάζια άλογα του Φραντς Μαρκ (Οδός Πανός, 2006), Νοτρ Νταμ (Οδός Πανός, 2008). Τα σκαλοπάτια της Οδησσού (Μικρή Άρκτος, 2012). Η ένδοξη πέτρα (Μικρή Άρκτος, 2014). Τα τριαντάφυλλα της Μερσέδες (Μικρή Άρκτος, 2016), που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο ποίησης, από κοινού με τη συλλογή "Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης" της Χλόης Κουτσουμπέλη, και με το βραβείο ποίησης του περιοδικού "Ο Αναγνώστης", 2017. Η πάλη με τον Άγγελο (Ενύπνιο, 2020). Θέατρο: Βερολίνο (Αιγόκερως, 2010).
