Ελένη Βελέντζα, «Ζάρακες»

Ὁδηγοῦσα κατὰ τὸ μέρος τῶν βράχων.
Δὲν ἤμουν μόνη,
μὰ δὲν πειράζει πιά.

Ξέραινε ὁ τοπος τὸν ἄνεμο
κι ὁ ἄνεμος τὸν τόπο πιὸ πολύ.

Ἔφτανε ἡ ζέστη ὣς τὶς πέτρες καὶ μετὰ περίσσευε.
Ὅπως καὶ ἡ ζωή.
Μεγάλοι καὶ ἀρίζωτοι οἱ ἄνθρωποι
σὰν δρασκέλιζαν τὴν πετρόεσσα στάχτη.

Στὸ ξαφνικά, κάμποσα βέλη πλευρικὰ
θυμᾶμαι νὰ μοῦ λένε πὼς προσπερνῶ τοὺς Ζάρακες.

Δὲν μοῦ ἦταν τίποτα
ἐκείνης τῆς ἐπιγραφῆς τὸ ὄνομα.
Μέχρι νὰ προσπεράσω.

Μέχρι ποὺ δὲν ὑπῆρχαν πιὰ τὰ βέλη.

Τὰ μάτια μου ἀστράψαν κι ἀνοιγόκλεισαν
σὰν πίσω ἀπὸ κίτρινη μπόλια.
Σὰν βλέφαρα ποὺ ἄγγιξαν τὸ ἐμπόδιο
μιᾶς λήθης ὁδηγήτριας
κι εἶπαν νὰ προσπαθήσουν.

Πήγαινε χρόνος ποὺ μοῦ ‘χαν πεῖ τὸν θάνατό σου.
Τὰ καλοκαίρια εἶναι περσίδες.
Λαθεύουνε τὸ χάραμα γιὰ στόχο.
Γίνεται πάντα τὸ κακὸ τὰ καλοκαίρια.

[…]

Θά ‘ρθω μιὰ μέρα μόνη
μὲ ἕνα χάδι ἀπὸ λουλούδια
καὶ θὰ σταθῶ
κάτω ἀπ’ τὸν ἥλιο τῆς γέννησής σου,
πάνω ἀπ’ τὸ χῶμα τοῦ θανάτου σου.

Ξαφνικά, μὰ ἀργά,
ὅπως πάντα.

~
από τη συλλογή Ίσως πόθοι, εκδ. Γαβριηλίδης, 2017
πηγή

Η Ελένη Βελέντζα γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1987. Κατάγεται από τη Δροσιά Χαλκίδος και τις Αγδίνες της Β. Εύβοιας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στη συνέχεια εγκληματολογία στο Βέλγιο. Τίτλοι βιβλίων: Ίσως πόθοι (Γαβριηλίδης, 2017). Το φίλημα του ήλιου (Σμίλη, 2019)