Σ' αγαπώ με τη γλώσσα
του πουλιού τ' αηδονιού
και με τ' άφραστα· μ' όσα
στο θαμπό μου το νου
μισοζούν, αργορεύουν
από χάος λαός,
κ' εναγώνια γυρεύουν
τη μορφή και το φως.
Σ' αγαπώ μ' όλα τ' άστρα
του βαθιού μου ουρανού.
Στήσου, αγάπη μου πλάστρα
στο θαμπό μου το νου,
και των ίσκιων το σμάρι
βουΐζει γύρω σου, ω πως !
από σε για να πάρη
τη μορφή και το φως.
του πουλιού τ' αηδονιού
και με τ' άφραστα· μ' όσα
στο θαμπό μου το νου
μισοζούν, αργορεύουν
από χάος λαός,
κ' εναγώνια γυρεύουν
τη μορφή και το φως.
Σ' αγαπώ μ' όλα τ' άστρα
του βαθιού μου ουρανού.
Στήσου, αγάπη μου πλάστρα
στο θαμπό μου το νου,
και των ίσκιων το σμάρι
βουΐζει γύρω σου, ω πως !
από σε για να πάρη
τη μορφή και το φως.
Ο
Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 1859 - Αθήνα, 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος,
θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται
ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά
στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική
μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με τον Νίκο
Καμπά και τον Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή
Παλαμικής) σχολής. Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε
έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσαν στην
τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό
ύμνο. Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα στην οδό Κορίνθου
241. [Βιογραφία]