Άννα Αχμάτοβα (Aнна Ахмaтова), «Και το τελευταίο»

 Ήταν πάνω μας, σαν άστρο πάνω από τη θάλασσα,
Αναζητώντας με αχτίνα το ένατο θανάσιμο ύψωμα,
Εσύ την αποκάλεσες πένθος και δεινά,
Μα ποτέ δεν την είπες χαρά.

Την μέρα μπροστά μας σα χελιδόνι πέταγε
Χαμόγελο στα χείλη της άνθιζε,
Τη νύχτα όμως με χέρι παγωμένο στραγγάλιζε
Τους δύο μας μαζί. Σε πόλεις διαφορετικές.

Μη συμφωνώντας με τις υμνολογίες,
Λησμονώντας όλες τις παλιές αμαρτίες,
Ξαπλωμένος στης αγρύπνιας τα προσκεφάλια,
Μουρμουρίζει ποιήματα παλιά.

23 – 25 Ιουλίου 1963

Από τον ποιητικό κύκλο «Ποιήματα του μεσονυχτίου»

~
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
πηγή και το ποιήμα στα ρωσικά