Ι
Τον άνθρωπο…
Τον άνθρωπο…
Ποιος θα τον ανακαλύψει;
ΙΙ
Μοίρασα σα ψωμί την καρδιά μου
Και δε μούμεινε ούτε ένα ψίχουλο.
ΙΙΙ
Τον ουρανό, τον ουρανό
πώς να τον αντιγράψω;
Δε συγκινείται εύκολα…
ΙV
Κι όμως…
Κάπου στην άκρη των χειλιών σου
θα ενεδρεύει πάντα μια ιδέα χαμόγελο…
V
Η φιλοσοφία μας συνοψίστηκε σε μερικές λέξεις:
Εγώ, Εσύ, Εμείς!
Δηλαδή
εν αρχή ήταν ο Άνθρωπος
και η αγάπη για Σένα
και από Σένα
γνωριστήκαμε όλοι Εμείς!
VI
Πάντως Εμείς θα τους αντισταθούμε!
Όποιοι και νάναι…
Όσο δυνατοί και νάναι…
VII
Γιατί γράφω;
Μα για να υπερασπιστώ το αθώο μου αίμα…
VIII
Μέσα μου ένα αδιόρατο δάκρυ,
ένα διαρκές ψιχάλισμα…
Κι αυτό το δάκρυ δεν είναι μόνο δικό μου…
IX
Για όνομα του Θεού…
Μην πετάτε την καρδιά σας στα σκυλιά…
X
Και τούτοι πάλι οι Νεοέλληνες...
Θεέ μου, τι ουτοπία!
XI
Ιστορία:
Το πρώτο πράμα που έμαθε ο άνθρωπος
Ήταν ο σεβασμός στο θάνατο…
XII
Παρακαλώ σας, μη μ’αναλύσετε με κριτικές και σχόλια.
Αν σας αρέσει η ψυχή μου, δώστε μου το χέρι να γίνουμε φίλοι.
Αν όχι, στήστε με στον τοίχο και πετροβολήστε με.
Μα για όνομα του Θεού, μη με βάζετε σε σωλήνα χημείου και σε μικροσκόπια αποκάτου…
Δεν είμαι τίποτα μικρόβιο…
XIII
Θα συλλάβω κάποτε τη μορφή της άνοιξης…
Θα τρυπήσω κάποτε τον άνεμο…
XIV
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι τόσο αδύνατοι,
που νομίζεις πως θα τους πάρει ο άνεμος.
Κι όμως, τις περισσότερες φορές
αυτοί διευθύνουν τον άνεμο.
XV
Ένας ποιητής κινείται ανάμεσα μας…
Προσοχή!
Όπου κι αν τον συναντήσετε,
Πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση…
Είναι επικίνδυνος!
πηγή
Τον άνθρωπο…
Τον άνθρωπο…
Ποιος θα τον ανακαλύψει;
ΙΙ
Μοίρασα σα ψωμί την καρδιά μου
Και δε μούμεινε ούτε ένα ψίχουλο.
ΙΙΙ
Τον ουρανό, τον ουρανό
πώς να τον αντιγράψω;
Δε συγκινείται εύκολα…
ΙV
Κι όμως…
Κάπου στην άκρη των χειλιών σου
θα ενεδρεύει πάντα μια ιδέα χαμόγελο…
V
Η φιλοσοφία μας συνοψίστηκε σε μερικές λέξεις:
Εγώ, Εσύ, Εμείς!
Δηλαδή
εν αρχή ήταν ο Άνθρωπος
και η αγάπη για Σένα
και από Σένα
γνωριστήκαμε όλοι Εμείς!
VI
Πάντως Εμείς θα τους αντισταθούμε!
Όποιοι και νάναι…
Όσο δυνατοί και νάναι…
VII
Γιατί γράφω;
Μα για να υπερασπιστώ το αθώο μου αίμα…
VIII
Μέσα μου ένα αδιόρατο δάκρυ,
ένα διαρκές ψιχάλισμα…
Κι αυτό το δάκρυ δεν είναι μόνο δικό μου…
IX
Για όνομα του Θεού…
Μην πετάτε την καρδιά σας στα σκυλιά…
X
Και τούτοι πάλι οι Νεοέλληνες...
Θεέ μου, τι ουτοπία!
XI
Ιστορία:
Το πρώτο πράμα που έμαθε ο άνθρωπος
Ήταν ο σεβασμός στο θάνατο…
XII
Παρακαλώ σας, μη μ’αναλύσετε με κριτικές και σχόλια.
Αν σας αρέσει η ψυχή μου, δώστε μου το χέρι να γίνουμε φίλοι.
Αν όχι, στήστε με στον τοίχο και πετροβολήστε με.
Μα για όνομα του Θεού, μη με βάζετε σε σωλήνα χημείου και σε μικροσκόπια αποκάτου…
Δεν είμαι τίποτα μικρόβιο…
XIII
Θα συλλάβω κάποτε τη μορφή της άνοιξης…
Θα τρυπήσω κάποτε τον άνεμο…
XIV
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι τόσο αδύνατοι,
που νομίζεις πως θα τους πάρει ο άνεμος.
Κι όμως, τις περισσότερες φορές
αυτοί διευθύνουν τον άνεμο.
XV
Ένας ποιητής κινείται ανάμεσα μας…
Προσοχή!
Όπου κι αν τον συναντήσετε,
Πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση…
Είναι επικίνδυνος!
πηγή
Ο Δώρος Λοΐζου (Λευκωσία,1944 - Λευκωσία, 1974) ήταν Κύπριος ποιητής και
πολιτικός. Σπούδασε αρχικά στη σχολή θεάτρου των Θάνου Σακέττα και
Κωστή Μιχαηλίδη στη Λευκωσία, την οποία όμως εγκατέλειψε λόγω των
ταραχών που ξέσπασαν στην Κύπρο την περίοδο 1963 - 1964. Στη συνέχεια
φοίτησε το διάστημα 1966 - 1968 στη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων στη
Ρόδο, εκδιώχθηκε όμως λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης. Έπειτα θα
μεταβεί στη Βοστόνη όπου θα σπουδάσει Ιστορία στο Hellenic College. Ήταν
ένας ανήσυχος νέος, ένας εραστής της ελληνικής γλώσσας και της
ελληνικής ιστορίας, ένας συνειδητός σοσιαλιστής. Πάνω απ’ όλα ήταν ένας
ολοκληρωμένος ποιητής. Ένας «επικίνδυνος ποιητής» για όλα τα
κατεστημένα, για όλους τους φορείς της αδικίας που έπρεπε, όπως έλεγαν
προφητικά οι στίχοι του, «να πυροβοληθεί χωρίς προειδοποίηση». Ήταν ένας
μεγάλος ανθρωπιστής «που μοίρασε σαν ψωμί την καρδιά του και δεν του
‘μεινε κανένα ψίχουλο». Ήταν ένας στρατευμένος της πολιτικής και της
ποίησης που αν τον ρωτούσες «ποιοι τάχατες αλλάζουν τον κόσμο, οι
ποιητές ή τα κόμματα» δεν ντρεπόταν να σου απαγγείλει δυο – τρεις
στίχους». Ο Λοΐζου είχε μεταφράσει στα ελληνικά ποιήματα ξένων
λογοτεχνών όπως του Σαλβαντόρ Νόβο, του Πωλ Ελυάρ, του Ίκου Τακενάκα
κλπ, ενώ εξέδωσε και την προσωπική του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ψωμί
και Ελευθερία». Το πρωί της 30ής Αυγούστου 1974, ένοπλοι που αποτελούσαν
αυτόνομη ομάδα της ΕΟΚΑ Β' έστησαν ενέδρα κατά του αυτοκινήτου στο
οποίο επέβαινε ο πρόεδρος του ΕΔΕΚ, Βάσος Λυσσαρίδης και οδηγούσε ο
Λοΐζου, σε μέρος κοντά στα γραφεία του κόμματος στη Λευκωσία. Από την
δολοφονική επίθεση γλίτωσε ο Λυσσαρίδης, σκοτώθηκε όμως ο Λοΐζου.
