(1).jpg)
.png)
Η ερωτική σχέση τους ήταν αλληλένδετη με τη… συγγραφική: εκείνος συμπεριελάμβανε αποσπάσματα από την αλληλογραφία τους στα ημιαυτοβιογραφικά μυθιστορήματά του (π.χ. «Ο τροπικός του καρκίνου», 1934), ενώ εκείνη κρατούσε αντίγραφα των γραμμάτων της για τον εμπλουτισμό του ημερολογίου της. Και οι δύο ήταν πρωτοποριακοί τόσο σε σεξουαλικό επίπεδο όσο και σε λογοτεχνικό. «Ο Τροπικός του Καρκίνου» είχε απαγορευθεί επί σειρά ετών σε πολλές χώρες και «Ο Τροπικός του Αιγόκερω» δεν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ παρά μόνο το 1962 (33 χρόνια μετά τη δημοσίευσή του στη Γαλλία).
Τα ημερολόγια της Νιν ήταν τόσο «γλαφυρά» όσον αφορά τις εξωσυζυγικές περιπέτειές της, που απέφυγε να τα φέρει στη δημοσιότητα όσο ο σύζυγός της ζούσε. Τελικά εκδόθηκαν μετά θάνατον όλα εκτός από έναν τόμο τον οποίο η ίδια περιέκοψε εκτεταμένα. Ήταν και οι δύο κυνηγοί των έντονων εμπειριών και ασπάζονταν το «πιστεύω» του Μίλερ ότι «πιο πρόστυχη από όλα είναι η αδράνεια».
«Αναΐς, με κάνεις απίστευτα ευτυχισμένο έτσι όπως με κρατάς αδιάσπαστο με αφήνεις να είμαι ο καλλιτέχνης χωρίς να καταργείς τον άνδρα, το ζώο, τον πεινασμένο, ακόρεστο εραστή. Καμιά άλλη γυναίκα δεν μου έχει δώσει όλα τα προνόμια που έχω ανάγκη· και εσύ, που τραγουδάς τόσο χαρούμενα, ναι, με προσκαλείς να πάω μπροστά, να είμαι ο εαυτός μου, να διακινδυνεύω τα πάντα. Σε λατρεύω γι’ αυτό. Εκεί είναι που ξεχωρίζεις από τις άλλες γυναίκες, εκεί είναι που είσαι μια βασίλισσα. Γελάω τώρα μόνος μου καθώς σε σκέφτομαι. Δεν φοβάμαι καθόλου τη θηλυκότητά σου. Και πόσο έκαιγες χθες μου άρεσε αυτό , διαφορετικά δεν θα το ήθελα. Βλέπεις, παρά τις υποψίες μου, δεν ήμουν προετοιμασμένος για την καταιγίδα που ξεσήκωσες… Και σήμερα, παρ’ όλο που σφύζω από υγεία, νιώθω μια γλυκιά παράλυση στα μπράτσα μου είναι επειδή σε κρατούσα τόσο σφιχτά… Εύχομαι να μπορούσα να τη διατηρήσω» (10 Μαρτίου 1932, Hotel Central, Παρίσι).
«Αναΐς, με κάνεις απίστευτα ευτυχισμένο έτσι όπως με κρατάς αδιάσπαστο με αφήνεις να είμαι ο καλλιτέχνης χωρίς να καταργείς τον άνδρα, το ζώο, τον πεινασμένο, ακόρεστο εραστή. Καμιά άλλη γυναίκα δεν μου έχει δώσει όλα τα προνόμια που έχω ανάγκη· και εσύ, που τραγουδάς τόσο χαρούμενα, ναι, με προσκαλείς να πάω μπροστά, να είμαι ο εαυτός μου, να διακινδυνεύω τα πάντα. Σε λατρεύω γι’ αυτό. Εκεί είναι που ξεχωρίζεις από τις άλλες γυναίκες, εκεί είναι που είσαι μια βασίλισσα. Γελάω τώρα μόνος μου καθώς σε σκέφτομαι. Δεν φοβάμαι καθόλου τη θηλυκότητά σου. Και πόσο έκαιγες χθες μου άρεσε αυτό , διαφορετικά δεν θα το ήθελα. Βλέπεις, παρά τις υποψίες μου, δεν ήμουν προετοιμασμένος για την καταιγίδα που ξεσήκωσες… Και σήμερα, παρ’ όλο που σφύζω από υγεία, νιώθω μια γλυκιά παράλυση στα μπράτσα μου είναι επειδή σε κρατούσα τόσο σφιχτά… Εύχομαι να μπορούσα να τη διατηρήσω» (10 Μαρτίου 1932, Hotel Central, Παρίσι).
~ ~ ~
Αγαπημένη Αναΐς,
Σ'αγαπώ τρελά, τρελά. 'Επεσα πάνω στον Χιούγκο στο διάλειμμα (σε είδα όταν ερχόσουν, ξέρεις) και όταν ο Χιούγκο μού μίλησε τόσο ευγενικά, τόσο όμορφα και τόσο αθώα, ένιωσα ράκος. Μισώ αυτά τα ψέμματα και τις εξαπατήσεις όταν ένας άνθρωπος είναι τόσο δίκαιος, τόσο γενναιόδωρος όσο δείχνει αυτός. Με μίσησα σφόδρα. Ήμουν λυπημένος όταν έφυγα. Ήθελα να το βάλω στα πόδια.
Σ'αγαπώ τρελά, τρελά. 'Επεσα πάνω στον Χιούγκο στο διάλειμμα (σε είδα όταν ερχόσουν, ξέρεις) και όταν ο Χιούγκο μού μίλησε τόσο ευγενικά, τόσο όμορφα και τόσο αθώα, ένιωσα ράκος. Μισώ αυτά τα ψέμματα και τις εξαπατήσεις όταν ένας άνθρωπος είναι τόσο δίκαιος, τόσο γενναιόδωρος όσο δείχνει αυτός. Με μίσησα σφόδρα. Ήμουν λυπημένος όταν έφυγα. Ήθελα να το βάλω στα πόδια.
Κι έτσι, στο δεύτερο διάλειμμα, δεν μπορούσα διόλου να συνέλθω.Και ακόμα, αισθανόμουν ότι θα ντρεπόταν κάπως που με σύστησε σ' εκείνους τους κοσμικούς ανθρώπους. Αισθάνθηκα ότι ένιωσε αδυναμία που με συνάντησε εκεί-κι ότι τα ήξερε όλα.
Καθώς έβγαινες για το δεύτερο διάλειμμα, είδα ότι σήκωσες το βλέμμα σου προς τα πάνω- και το έκανες τόσο καλά, τέτοια ηθοποιός που είσαι!- και δεν ξέρω τι με κατέκλυσε. Σε λάτρεψα. Ήσουν τόσο τρυφερή, τόσο διαβολικά αγγελική στην όψη. Αναΐς, είμαι τρελός απόψε. Τσακίστηκα να φύγω από το θέατρο, γιατί , τούτην τη φορά, ήμουν ανήμπορος να υποκριθώ. Κι εγώ δεν ξέρω τι θα είχα κάνει αν σε συναντούσα στο λόμπι
7 Ιουνίου 1932»
