Πελαγία Φυτοπούλου, «Κούκος»

στη ζωή μου
δε θέλησα ν' αφήσω
κάτι
πίσω

ούτε στεριά
ούτε θάλασσα

τα βράδια μοναχά
ένα μονόγραμμα στα χείλη μου
σαλεύει
μικρό κήτος εκπαιδεύει
τα βροχή μου

μια φτερούγα Διόσκουρη
ανεμίζει
στο ύστερο της τύχης
που ξέχασα να κουρντίσω

οι τρόφιμοι με λένε
Κούκο
γιατί περνώ πρόστυχα
τον τοίχο

τους διασκεδάζει έπειτα
ένας χωρικός να μελοποιεί
την αδιάλλακτη ανυπαρξία μου

ένα βαλσάκι του '30

εγώ τους λέω παραμύθια
για να μ' ευχαριστήσουν οι αθεόφοβοι
κατουράνε τις αλυσίδες τους
να γίνει το ποδάρι τους
κυπαρίσσι σκαλιστό
να' χω κι εγώ
κάπου να κλάψω

στις ντουζιέρες μοιράζουν σταυρουδάκια
και οι ψείρες σαλιώνουν τα καρφιά
~
από τη συλλογή Κούκος, εκδ. Θράκα, 2016
πηγή

Η Πελαγία Φυτοπούλου γεννήθηκε (1972) και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Ξεκίνησε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (παιδαγωγικό), ενώ παράλληλα φοίτησε σε σχολή δημοσιογραφίας. Πολύ σύντομα πέρασε την πόρτα του θεάτρου και αποφοίτησε από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή "Ίασμος" - Βασίλης Διαμαντόπουλος. Στη συνέχεια παρακολούθησε σεμινάρια αφηγηματικής υποκριτικής, σκηνοθεσίας, καθώς και το Suzuki Actor Method based upon of Tadashi Suzuki. Έπαιξε στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ίδρυσε τη θεατρική ομάδα "Σείριος" και ανέβασε θεατρικά έργα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη βία στην εκπαίδευση, ποιήματα και παραμύθια. Το 2015 παρουσίασε Ιονέσκο και Αταϊντε σε θέατρο της Γερμανίας. Ζει στα Εξάρχεια. Θεατρικά της ιδίας: Σείριος", Πώς ένα παιδί ανακαλύπτει τα δικαιώματά το "Κακτολούλουδο", Το νεκροταφείο των λουλουδιών "Θα το ονομάσουμε πρόγραμμα", Ένα αντιφασιστικό στιγμιότυπο γι' αυτούς που θα γεννηθούν μετά. Τίτλοι βιβλίων: Το ραβδί των Καλικαντζάρων (2012). Κούκος (2016). Το δόντι που δακρύζει (2019).