Στην οδό Καραβοκύρηδων
–ένα στενοσόκακο είναι, μην τρελαίνεστε!–
στα δυτικά της Οίας
κάθε απόγευμα συγκεντρώνονται εκατοντάδες τουριστών
για να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα.
Ακροβολισμένοι σε πεζούλια, ταράτσες, ανοιχτωσιές
επάνω σε βράχια ή όπου αλλού μπορείς να φανταστείς
απαθανατίζουν τη μαγική στιγμή με τις ψηφιακές τους μηχανές.
Επιφωνήματα θαυμασμού και ζωηρά χειροκροτήματα
δονούν την ατμόσφαιρα,
μόλις ο πύρινος δίσκος λουφάξει στα κυκλαδίτικα νερά
κι εξαφανιστεί από τον ορίζοντα.
Έχουν τέτοια ένταση και λυρισμό οι στιγμές
που σκέφτομαι μήπως κάποτε
ο ήλιος εμφανιστεί και δεύτερη φορά
για κάποιο καλλιτεχνικό encore στην ίσαλο γραμμή
όπως επί σκηνής οι τραγουδοποιοί στις συναυλίες τους
για να σβήσει οριστικά με μια βαθιά υπόκλιση.
Όλα μοιάζουν αισθαντικά.
Μόνο δυο σκυλιά του δρόμου
που βρέθηκαν κι αυτά στο εν λόγω σοκάκι
απαξιώνουν το συμβάν.
Ξαπλώνουν μακάρια
γυρνώντας τις πλάτες τους στους τουρίστες
κοιμούνται του καλού καιρού
επάνω σ’ ένα υπερυψωμένο πεζούλι.
Όλοι κοιτούν το ηλιοβασίλεμα
κι εγώ θαυμάζω την αταραξία των σκύλων.
Ζηλεύω την όλη στάση τους, την αδιαφορία τους,
την παραίτησή τους από τα γήινα.
Μέσα σε τόσες εκατοντάδες ρομαντικών ψυχών
βρέθηκαν ευτυχώς και κάποιες
που με στωικότητα
αντιμετωπίζουν τα φυσικά φαινόμενα.
~
από τη συλλογή Ντόρτια, εκδ, Ποιήματα των Φίλων, 2012
πηγή
–ένα στενοσόκακο είναι, μην τρελαίνεστε!–
στα δυτικά της Οίας
κάθε απόγευμα συγκεντρώνονται εκατοντάδες τουριστών
για να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα.
Ακροβολισμένοι σε πεζούλια, ταράτσες, ανοιχτωσιές
επάνω σε βράχια ή όπου αλλού μπορείς να φανταστείς
απαθανατίζουν τη μαγική στιγμή με τις ψηφιακές τους μηχανές.
Επιφωνήματα θαυμασμού και ζωηρά χειροκροτήματα
δονούν την ατμόσφαιρα,
μόλις ο πύρινος δίσκος λουφάξει στα κυκλαδίτικα νερά
κι εξαφανιστεί από τον ορίζοντα.
Έχουν τέτοια ένταση και λυρισμό οι στιγμές
που σκέφτομαι μήπως κάποτε
ο ήλιος εμφανιστεί και δεύτερη φορά
για κάποιο καλλιτεχνικό encore στην ίσαλο γραμμή
όπως επί σκηνής οι τραγουδοποιοί στις συναυλίες τους
για να σβήσει οριστικά με μια βαθιά υπόκλιση.
Όλα μοιάζουν αισθαντικά.
Μόνο δυο σκυλιά του δρόμου
που βρέθηκαν κι αυτά στο εν λόγω σοκάκι
απαξιώνουν το συμβάν.
Ξαπλώνουν μακάρια
γυρνώντας τις πλάτες τους στους τουρίστες
κοιμούνται του καλού καιρού
επάνω σ’ ένα υπερυψωμένο πεζούλι.
Όλοι κοιτούν το ηλιοβασίλεμα
κι εγώ θαυμάζω την αταραξία των σκύλων.
Ζηλεύω την όλη στάση τους, την αδιαφορία τους,
την παραίτησή τους από τα γήινα.
Μέσα σε τόσες εκατοντάδες ρομαντικών ψυχών
βρέθηκαν ευτυχώς και κάποιες
που με στωικότητα
αντιμετωπίζουν τα φυσικά φαινόμενα.
~
από τη συλλογή Ντόρτια, εκδ, Ποιήματα των Φίλων, 2012
πηγή
Ο Παναγιώτης Γούτας γεννήθηκε το 1962 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε νομικά και παιδαγωγικά. Εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση. Από το 1990 δημοσιεύει ποίηση, διηγήματα και μελέτες σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ από το 2002, δημοσιεύει τακτικά βιβλιοκρισίες και κριτικά κείμενα. Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά "Τραμ", "Παραφυάδα", "Οδός Πανός", "Μπιλιέτο", "Εντευκτήριο", "Ένεκεν", "Πάροδος", "Πόρφυρας", "Παρέμβαση", "diodos 66100", "Jazz & Τζαζ" και το ένθετο "Πανσέληνος" της εφημερίδας "Μακεδονία". Είναι τακτικός συνεργάτης της "Οδού Πανός" και του "Index" και περιστασιακός συνεργάτης της "Βιβλιοθήκης" της εφημερίδας Ελευθεροτυπία". Το 2001 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια τη συλλογή αφηγημάτων "Τα λάφυρα του Αυγούστου" και το 2002 από τις ίδιες εκδόσεις, τα αφηγήματα "Το ίδιο έργο της ζωής μου". [Τίτλοι βιβλίων του συγγραφέα ΕΔΩ]