Τον Μάϊο του 1943 ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, συγγραφέας του Μικρού Πρίγκηπα, πήγε στο Αλγέρι για να επανενωθεί με τις δυνάμεις της γαλλικής αεροπορίας. Εκεί, σε ένα τρένο γνώρισε μια κοπέλα 23 χρόνων, υπάλληλο του Ερυθρού Σταυρού. Παρά το γεγονός ότι ήταν παντρεμένη, ο συγγραφέας την ερωτεύτηκε, μίλησε μαζί της και αλληλογραφούσε για περίπου ένα χρόνο (την αποκαλούσε «νεαρή μου κοπέλα»). Ηταν η τελευταία του αγάπη και ιδού μία οδυνηρή μαρτυρία του έρωτά του:
«Με μελαγχολία έχω ανακαλύψει οτι ο εγωϊσμός μου δεν είναι τόσο μεγάλος, δεδομένου ότι έχω παραχωρήσει σε άλλους τη δύναμη να με κάνουν να υποφέρω. Νεαρή μου κοπέλα, το να δίνεις αυτήν την εξουσία είναι μία γλυκειά αίσθηση. Είναι όμως πολύ μελαγχολικό να βλέπεις να την χρησιμοποιούν. Ετσι φτιάχνονται τα παραμύθια. Ενα πρωί ξυπνάς και λες: « Ηταν απλά ένα παραμύθι». Χαμογελάς με τον εαυτό σου. Κατά βάθος όμως δεν χαμογελάς καθόλου. Γνωρίζεις καλά οτι τα παραμύθια είναι η μόνη αλήθεια της ζωής»
«Με μελαγχολία έχω ανακαλύψει οτι ο εγωϊσμός μου δεν είναι τόσο μεγάλος, δεδομένου ότι έχω παραχωρήσει σε άλλους τη δύναμη να με κάνουν να υποφέρω. Νεαρή μου κοπέλα, το να δίνεις αυτήν την εξουσία είναι μία γλυκειά αίσθηση. Είναι όμως πολύ μελαγχολικό να βλέπεις να την χρησιμοποιούν. Ετσι φτιάχνονται τα παραμύθια. Ενα πρωί ξυπνάς και λες: « Ηταν απλά ένα παραμύθι». Χαμογελάς με τον εαυτό σου. Κατά βάθος όμως δεν χαμογελάς καθόλου. Γνωρίζεις καλά οτι τα παραμύθια είναι η μόνη αλήθεια της ζωής»