Μάριο Λούτσι (Mario Luzi), «Στρατόπεδο προσφύγων»

Η γυναίκα ανεβαίνει αργά και μαζεύει
χαλάκια, μες στον αβέβαιο τον άνεμο,
που ’χε απλωμένα ανάμεσα στα παλούκια. Αλυχτά
το σκυλί, σώμα δίνει στις σκιές.

Σημάδια υπάρχουν καταιγίδας
μες στο λαβύρινθο από αναχώματα και χαντάκια∙
άνθρωποι σαν κοπάδια σταματημένα
ή σαν φορτία κρατημένα στο τελωνείο, στοιβαγμένα
σε σκηνές ή παράγκες, μόνιμα
ή σε προσωρινό σταθμό: ένα θέαμα νυχτερινό
από μεταναστεύσεις δίχως κίνηση, δίχως
γαλήνη, κείνη που ο Δίκαιος ο διαλεγμένος για εξιλασμό
όρθιος πλάι στην παραστάδα συλλογιέται
ανάμεσο σε μπόρες και χιονιάδες.

Φέρνει ο άνεμος μια ριπή από βρομόνερα.
Μα τι κάνεις; Τι κάνεις και χάνεσαι σε τούτο το γρίφο;
Ο καινούργιος στον τόπο διστάζει
ποιον δρόμο να πάρει∙ ο άλλος, ψαρολόγος
ή σκαφτιάς, περνά απέναντι,
τρυπώνει αποφασισμένος σε τούτο το υγρό σκέπασμα
τ’ απλωμένο πάνω στο ποτάμι ανάμεσα σε βροντές κι αστραπές.

~
από τη συλλογή Ποιήματα της ωριμότητας και της όψιμης άνθησης, εκδ. Βάκχικον, 2019
Μετάφραση: Θεοδόσης Κοντάκης
πηγή