Εντμόν Ροστάν (Edmond Eugène Alexis Rostand), «Το κλαδί»

Το λεπτό αυτό κλαδί ιτιάς που αιωρείται,
Που ριγεί επειδή το γάργαρο νερό το αγγίζει,
Πιθανά γιατί δοκίμασε προσεκτικότερα να ακούσει
Αυτό που το ρυάκι λέει στο δροσερό στροβίλισμά του,
Έσκυψε, με εύκαμπτο λύγισμα του μίσχου,
Λιγάκι στην αρχή, στη συνέχεια πολύ – αδεξιότητα ή ζάλη!
Και το νερό, από ένα φύλλο, τρέχοντας, το συγκράτησε:
Έτσι ώστε, τώρα, του οποίου η μοίρα ήταν
να ζει, με την ίδια γαλήνια κίνηση για πάντα,
Στον ουρανό, ενός φοίνικα ζωή νωχελική,
Να κινείται πρέπει συνεχώς, να τρεμοπαίζει
Να κλαίει με λυγμούς σαν το νερό θέλει να κλαίει,
Χαρούμενα να σπαρταρά αν το νερό χαρούμενα κυλάει,
Και σε μεγάλες συγκινήσεις να εξαντλείται, το περίεργο,
Που τα πράσινα αδέλφια του θεωρούν δίκαια τιμωρημένο,
Αλλά οι ήπιες τρυφερότητες σʼαυτό δεν λείπουν διόλου,
Όμως κρυφά χλευάζει αυτές και τις περιφρονεί,
Ωστόσο αισθάνεται, παρά το ρεύμα που το σπάει,
Και το ανατρέπει, και την αμείλικτη ροή που
Χάρη δεν του κάνει ούτε για ένα τίναγμα,
Χαρούμενο επειδή είναι αυτό με το οποίο επικοινωνεί
Το ρεύμα, και ό,τι λέει γνωρίζει, μοναδικό πως είναι!

(Έντμοντ Ροστάν, Οι Περιπλανήσεις, 1911)

~
Μετάφραση: Ανδρονίκη Δημητριάδου
πηγή - επίμετρο - στίχοι στα Γαλλικά