Το άβατο βασίλειο των συνηθισμένων
Με τις σημαδεμένες ψυχές
Φούσκωνε σαν ψεύτικη μοίρα
Πάνω στα χείλη σου
Όλες οι κούκλες ήταν χωρίς μαλλιά
Καμία θάλασσα δεν μπαίνει πια στο δωμάτιο
Να τελειώσει το πέρασμα
Από την εξορία του σίδερου
Στο παράφορο φως
Τα παλιά πτώματα τα αντικατέστησα
Όσο η μαγεία των προθέσεων κατέρρεε
Άλλωστε η ελπίδα υπάρχει
Μόνο γι’ αυτούς που δεν έχουν
Καμία ελπίδα
Έχω ανάγκη από αγγέλους
Να έρθουν εδώ
Από τις εκκλησίες έως τις φυλακές
Περνώντας πάνω από χαλασμένες Καρυάτιδες
Να αρνηθούν τις συνέπειες
Είναι πολύ αργά
Για να βρω το παλιό σου πρόσωπο
Κάθε πρωί
Άλλο στυπόχαρτο
Δένει τον επίδεσμο της ψυχής σου
Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ
Ότι όλες οι παρακλήσεις μου
Ήταν άφωνες διαταγές
Στο τελευταίο πειθήνιο σκοτάδι ;
Κατεύθυνες αλαζονικά τις κλωστές
Προς το ασφαλές εκεί
Που δεν υπάρχει ουρανός
Γιατί δεν υπάρχει κανένα αστέρι
Να σε απορροφήσει
Έμεινα να σκαλίζω
Αυτόν τον ξεγελασμένο κόσμο
Στην κοιλιά μιας κόκκινης γυναίκας
Που προσπαθούσε να γεννήσει ανάποδα
Τόσες αποτυχημένες φορές
Τη νέα ανεπίκαιρη ζωή
Ενώ ο τελευταίος αυτόχθων θεός
Χαροπάλευε
Με τις σημαδεμένες ψυχές
Φούσκωνε σαν ψεύτικη μοίρα
Πάνω στα χείλη σου
Όλες οι κούκλες ήταν χωρίς μαλλιά
Καμία θάλασσα δεν μπαίνει πια στο δωμάτιο
Να τελειώσει το πέρασμα
Από την εξορία του σίδερου
Στο παράφορο φως
Τα παλιά πτώματα τα αντικατέστησα
Όσο η μαγεία των προθέσεων κατέρρεε
Άλλωστε η ελπίδα υπάρχει
Μόνο γι’ αυτούς που δεν έχουν
Καμία ελπίδα
Έχω ανάγκη από αγγέλους
Να έρθουν εδώ
Από τις εκκλησίες έως τις φυλακές
Περνώντας πάνω από χαλασμένες Καρυάτιδες
Να αρνηθούν τις συνέπειες
Είναι πολύ αργά
Για να βρω το παλιό σου πρόσωπο
Κάθε πρωί
Άλλο στυπόχαρτο
Δένει τον επίδεσμο της ψυχής σου
Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ
Ότι όλες οι παρακλήσεις μου
Ήταν άφωνες διαταγές
Στο τελευταίο πειθήνιο σκοτάδι ;
Κατεύθυνες αλαζονικά τις κλωστές
Προς το ασφαλές εκεί
Που δεν υπάρχει ουρανός
Γιατί δεν υπάρχει κανένα αστέρι
Να σε απορροφήσει
Έμεινα να σκαλίζω
Αυτόν τον ξεγελασμένο κόσμο
Στην κοιλιά μιας κόκκινης γυναίκας
Που προσπαθούσε να γεννήσει ανάποδα
Τόσες αποτυχημένες φορές
Τη νέα ανεπίκαιρη ζωή
Ενώ ο τελευταίος αυτόχθων θεός
Χαροπάλευε
Ο Σταύρος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στο Μοσχάτο το 1962. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία και στην Αθήνα δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και εφημερίδες και υπήρξε για χρόνια κριτικός δίσκων και βιβλίου σε περιοδικά της εποχής. Υπήρξε βασικός συνεργάτης του cult περιοδικού "Αγκάθι" και της εφημερίδας ΜΕΤΡΟ, διατηρώντας εκεί την στήλη της κριτικής του βιβλίου για πολλά χρόνια (Οδός βιβλίου). Συνεργάστηκε επίσης με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία για πολλά χρόνια, όπου, εκτός των άλλων διατηρούσε και την μόνιμη στήλη Νύχτα είναι θα περάσει στο ένθετο "Βιβλιοθήκη". Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Τρία βιβλία του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Εργογραφία (συνοπτικά): "Διαμελίζομαι" 1983, εκδ. Βασδέκης,β' έκδοση 1990. "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου", 2002, εκδ. Απόπειρα, β' έκδοση 2004 "Φως Γυναίκας" 2004, εκδ. Αστάρτη. "Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα" 2005, εκδ. Απόπειρα. "Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις" 2009, εκδ. Μεταίχμιο. "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια" 2010,εκδ. Απόπειρα, β' έκδοση 2012, γ' έκδοση 2019. "Καπνισμένο Κόκκινο", 2013 εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017. "Ολομόναχοι Μαζί", 2014, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2018. "Ο άνθρωπος έσπασε", 2015, εκδ. Γαβριηλίδης. "Κατά τον δαίμονα εαυτού", 2015, εκδ. Σμίλη. "Πράξη εξαφάνισης", 2016, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017. "So long, Marianne: Ποιήματα στη Μαρία", 2017, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017, γ' έκδοση 2018. "Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει ποτέ", 2018, εκδ. Απόπειρα. "Ασκήσεις ήθους", 2018, εκδ. Απόπειρα (τετράπτυχο). "Νω", 2020, εκδ. Απόπειρα (Μονόλογος).