Άννα Γρίβα, «Βυθός»

1
Για το στόμα που πεινά ο πυθμένας δε φτάνει
η άλμη στοιβάζεται στις πλάτες με τον τρόπο του σιδήρου
και συμπιέζει ο θρήνος του δελφινιού τη λιγοστή αναπνοή
δε νοσταλγώ τη δύναμη της πλεύσης
το πρόσωπο κόντρα στον άνεμο
τα δολώματα και τα παιχνίδια πάνω σε φουσκωτά βαρκάκια
απ’ το βυθό μπαίνει κανείς στα χαρακώματα του ύπνου
βλέπει μοναχά δεν ακουμπά
το πόδι της νύχτας στο φλοιό της θάλασσας.

2
Ίσως η μέρα να ορίζεται αλλιώς
όταν τ’ αγκάθια σπέρνουν τρικυμίες
κι αγκομαχούν οι σμέρνες πάνω στα βράχια
άμμος και λίγη νύχτα αναμειγνύουν τον πνιγμό μου
και είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
και δίχως να το σκέφτομαι ακόμη.

3
Δε λυπάμαι φωνές ψαριών και καταιγίδες
θα ξεχαστούν τη δύσκολη ώρα
όταν κοιμάται στην αγκαλιά της μάνας του ο καθένας
χωρίς να θέλει
μα το κατάρτι πια βαρέθηκα
να σκαρφαλώνει
μακριά απ’ το νερό να βαστά
πληγές τάχα μην ανοίξουν.

4
Γεννώ το δέντρο και θλίβεται γυμνό
χιονοστοιβάζεται σ’ ένα κουτί
κρύα η φλούδα στην καρδιά του
βουλιάζει με το σακάκι
στο χρώμα της σαύρας
να μην αναγνωρίζεται κάτω απ’ τον ήλιο
κι όταν η γλώσσα τραγουδά
με μια διχάλα σαν σφεντόνα
στον ίσκιο να μην κρύβεται
ο άνθρωπος από τις ρίζες.

5
Από μακριά αποκαλύπτεται
μικρό στους τένοντες περβόλι
καρποφορούν και φλέγονται
φύκια και ός τρακα στο γόνατο
που είναι ωραίο και φουσκώνει
και το δαγκώνει η θαλπωρή.

6
Μπορεί το κολύμπι να είναι μια έκταση ερήμου
φοίνικες πλήττουν τη γαλήνη της
και δεν αφήνουν τη ζωή να κυλήσει
όπως ο καβαλάρης στην πλάτη του σκύλου
που έλεγε μη με συγκρίνεις με ιππότη
γιατί δεν έχω στη ζωνη μου φλουριά και ξίφος
και μέχρι τότε δεν το είχα φανταστεί έτσι
αυτό που του έλειπε.

7
Καμιά φορά το φως εισδύει πλαγίως
στις κόγχες τυλίγονται γύρω φλόγες
κι η όραση αποκτά φυλακή
που είναι δύσκολο να εξηγηθεί
αν δεν κοιτάς τις φυσαλίδες
με τον τρόπο που μαθαίνει
η αφή τα σώματα.

8
Δεν ξεχωρίζει δάκρυ
στο νερό
ούτε διαχέεται
στα πρόσωπα
κι αν ίσως έρθει
ξαφνική η λύπη
κανείς δεν την πιστεύει.

9
Το δέρμα
συρρικνώνεται
και κρυώνουν
τα σπλάχνα
λέπια πόσο
μου λείπουν
ή έστω το σκληρό
περίβλημα του
γαστερόποδου
ψάχνω την κίνηση
και δε τη βρίσκω
όπως το ζωο
με τη γούνα
γδαρμένη στο χιόνι.

~
από τη συλλογή Οι μέρες που ήμασταν άγριοι, εκδ.  Γαβριηλίδης, 2012
πηγή

Η Αννα Γρίβα γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στην Αθήνα και Ιστορία της Λογοτεχνίας στη Ρώμη. Είναι υποψήφια διδάκτωρ Ιταλικής Φιλολογίας με αντικείμενο την αναγεννησιακή λογοτεχνία. Διδάσκει Δημιουργική Γραφή στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα εργάζεται ως μεταφράστρια και επιμελήτρια κειμένων. Εχει μεταφράσει αρκετά βιβλία ιταλικής ποίησης, με έμφαση στην περίοδο της Αναγέννησης. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά. Τίτλοι βιβλίων: Η φωνή του σκοτωμένου (Χαραμάδα, 2010). Οι μέρες που ήμασταν άγριοι (Γαβριηλίδης, 2012). Έτσι είναι τα πουλιά (Γαβριηλίδης, 2015). Σκοτεινή κλωστή δεμένη (Γαβριηλίδης, 2017). Δαιμόνιοι (Μελάνι, 2020). Τα ζώα θεοί (Κίχλη, 2021)