Νεύει ὁ καρπός σου τὴν ἀπόρριψη καὶ ξάφνου λείπει
καὶ τὸ δωδέκατο πλευρὸ τοῦ πάθους· στὴν πλευρά μου
τὸ σῶμα σου γλυτώνει τὴν φθορά· ἂς μὲ ἀποκάμουν
ἡ ἀνάσα, βρέφος τοῦ καλοκαιριοῦ, ἡ χρυσὴ τολύπη
τοῦ ἥλιου ποὺ γέρνει τὴν σκιὰ στῆς ὀμορφιᾶς τὸ χῶμα.
Ἡ ἁψίδα τῶν νεκρῶν ποὺ μ’ ἔχει ζωντανὸ στεφάνι
σύρει τὴν σκέψη ὣς τὴν ἀποδημία καὶ δὲν μοῦ φτάνει
ἡ πνοή σου, θερινοὶ κηροί, τοῦ παραδείσου χρῶμα –
ἔτρεμε ἡ δίνη τοῦ βραδιοῦ νωρὶς τὴν προσφορά σου.
Ἤμουν ὁ πίδακας ποὺ ἀγωνιᾶ πρὶν νὰ πεθάνει
ἢ πεταλούδα τῶν ὡρῶν ποὺ θλίβεται ὥσπου χάνει
ὁ ρυθμὸς τὸ νόημα κι ἡ λάμψη τὰ φτερά σου.
Ἀρχίζει ὁ λῆρος καὶ θὰ μοῦ γελᾶς – ἦρθες στὰ χείλη
μὲ τὴν φορὰ ποὺ ἡ ταραχὴ σὲ ἀφήνει στὰ σεντόνια
κι ἀνασυσταίνεται ἡ μορφή, οἱ ὦμοι, τὰ λαγόνια,
τὸ βάφτισμα τῆς γλώσσας μου στὴν ἀναπόδοτη ὕλη
τοῦ σώματός σου. Ἦρθες στὰ χείλη ὡς προσευχὴ ποὺ βγαίνει
καὶ μένει ἡ σάρκα ν’ ἀξιώνει τὸν δημιουργό της,
ἔργο χωρὶς τὴν σκέψη, μόνο ἡ φλόγα, ἡ λαμπρότης
τοῦ νά ‘σαι ὁ ἴδιος ἡ ἀχτίδα ποὺ σὲ παρασταίνει.
Βρίσκω τὸ νόημα, σὲ κοιτῶ· μαλλιὰ λυμένα, ἡ στέψη
τῆς ὀμορφιᾶς. Κυλοῦν σὰν φῶς τὰ μάτια στὸ σεντόνι
κι οἱ λέξεις χάνονται, καλπάζω στὸ χαρτὶ σὰν πόνυ
διωγμένο, τρώω ἀπ’ τὴν χλόη τῆς ψυχῆς, μ’ ἔχεις παιδέψει.
Λόγος χρυσός· φτωχή μου ἐλπίδα, ἂν σὲ ἀνασυστήσω
καὶ γίνω πέταλο ἀκουμπισμένο στὸ πλευρό της,
κι εἶμαι ἕνα βῆμα πιὸ κοντά της, διψασμένος πότης
τοῦ παρελθόντος, ἂν σωθῶ στὶς τύψεις, ἂν ἀρχίσω
στὰ ἐρείπια δίνοντας ροὴ κι ὕστερα ἐκτιναγμένος
σὲ ὕψος τῆς νύχτας, γίνω ἄγγιγμα μωροῦ στὰ χείλη,
θά ‘μαι, δὲν θά ‘μαι τότε μιὰ χλωμὴ τομὴ στὴν ὕλη
τῆς ποίησης; Θά ‘μαι ἕνα γέλιο στὸν λαιμό της; Φέρνω
μιὰ προσφορὰ ἀπὸ πλούτη κι ἔφτασε θλίψη μεγάλη
γιὰ ὅσα μοῦ ‘κανες, γιὰ ὅσα μοῦ ἔκανες, φιλτάτη
χαρά· τρέμω στὸν πάγο, δὲν μιλῶ, χυμῶ σὰν ἄτι,
νὰ ζεσταθῶ· γράφω θὰ φύγεις, γράφω δὲν ἔχει ἄλλη
χάρη ἡ ὄψη σου, κι ἡ μέθη μοῦ ‘κλεισε τὰ μάτια.
Νὰ κερδηθεῖ τὸ τέλος, τὸ σκοτάδι ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἀνθίζει ἡ τύψη σὲ ὄνειρο, εἶσαι καὶ πάλι ἐμπρός μου,
τὸ φῶς μου· ἄχαρο νῆμα ποὺ μὲ πρόσφερε κομμάτια.
Ἡ ἀψίδα τῶν νεκρῶν ποὺ μ’ ἔχει ζωντανὸ στεφάνι,
ἡ πνοή σου, θερινοὶ κηροί, τοῦ παραδείσου χρῶμα,
θλίψη τοῦ αἵματος, γλώσσα μαρμαρωμένη, στόμα
λίμνη τοῦ ὕπνου. Τὸ φιλί, ποὺ μὲ καταλαμβάνει
κι ἡ ἀντοχή του ρέει σὰν ἥλιος στὴν χλωμὴ σελίδα.
Μὲ πάθος ἔκλαψα καὶ πῆρα μέσα τὸ μελάνι·
ἡ φαντασία γυρνώντας σὲ κρυμμένα ἐδάφη φτάνει
σὰν ὕμνος καὶ τινάζεται ὁ νοῦς μου – ἀπόψε σὲ εἶδα
νά ‘ρχεσαι σὰν οὐράνιο σῶμα σφαιρικῆς γαλήνης
καὶ νὰ εὐτυχεῖς κοντά μου, ὦ βαθύρριζη πατρίδα,
ἔναστρη μέρα, φῶς, αὐγὴ ἀπὸ στόμα, ἀπόψε σὲ εἶδα
νὰ τρέμεις, τὸ φιλὶ χαρίζοντάς μου πὼς θὰ μείνεις.
~
από τη συλλογή Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων, εκδ. Πατάκη, 2014
πηγή
Ἡ ἁψίδα τῶν νεκρῶν ποὺ μ’ ἔχει ζωντανὸ στεφάνι
σύρει τὴν σκέψη ὣς τὴν ἀποδημία καὶ δὲν μοῦ φτάνει
ἡ πνοή σου, θερινοὶ κηροί, τοῦ παραδείσου χρῶμα –
ἔτρεμε ἡ δίνη τοῦ βραδιοῦ νωρὶς τὴν προσφορά σου.
Ἤμουν ὁ πίδακας ποὺ ἀγωνιᾶ πρὶν νὰ πεθάνει
ἢ πεταλούδα τῶν ὡρῶν ποὺ θλίβεται ὥσπου χάνει
ὁ ρυθμὸς τὸ νόημα κι ἡ λάμψη τὰ φτερά σου.
Ἀρχίζει ὁ λῆρος καὶ θὰ μοῦ γελᾶς – ἦρθες στὰ χείλη
μὲ τὴν φορὰ ποὺ ἡ ταραχὴ σὲ ἀφήνει στὰ σεντόνια
κι ἀνασυσταίνεται ἡ μορφή, οἱ ὦμοι, τὰ λαγόνια,
τὸ βάφτισμα τῆς γλώσσας μου στὴν ἀναπόδοτη ὕλη
τοῦ σώματός σου. Ἦρθες στὰ χείλη ὡς προσευχὴ ποὺ βγαίνει
καὶ μένει ἡ σάρκα ν’ ἀξιώνει τὸν δημιουργό της,
ἔργο χωρὶς τὴν σκέψη, μόνο ἡ φλόγα, ἡ λαμπρότης
τοῦ νά ‘σαι ὁ ἴδιος ἡ ἀχτίδα ποὺ σὲ παρασταίνει.
Βρίσκω τὸ νόημα, σὲ κοιτῶ· μαλλιὰ λυμένα, ἡ στέψη
τῆς ὀμορφιᾶς. Κυλοῦν σὰν φῶς τὰ μάτια στὸ σεντόνι
κι οἱ λέξεις χάνονται, καλπάζω στὸ χαρτὶ σὰν πόνυ
διωγμένο, τρώω ἀπ’ τὴν χλόη τῆς ψυχῆς, μ’ ἔχεις παιδέψει.
Λόγος χρυσός· φτωχή μου ἐλπίδα, ἂν σὲ ἀνασυστήσω
καὶ γίνω πέταλο ἀκουμπισμένο στὸ πλευρό της,
κι εἶμαι ἕνα βῆμα πιὸ κοντά της, διψασμένος πότης
τοῦ παρελθόντος, ἂν σωθῶ στὶς τύψεις, ἂν ἀρχίσω
στὰ ἐρείπια δίνοντας ροὴ κι ὕστερα ἐκτιναγμένος
σὲ ὕψος τῆς νύχτας, γίνω ἄγγιγμα μωροῦ στὰ χείλη,
θά ‘μαι, δὲν θά ‘μαι τότε μιὰ χλωμὴ τομὴ στὴν ὕλη
τῆς ποίησης; Θά ‘μαι ἕνα γέλιο στὸν λαιμό της; Φέρνω
μιὰ προσφορὰ ἀπὸ πλούτη κι ἔφτασε θλίψη μεγάλη
γιὰ ὅσα μοῦ ‘κανες, γιὰ ὅσα μοῦ ἔκανες, φιλτάτη
χαρά· τρέμω στὸν πάγο, δὲν μιλῶ, χυμῶ σὰν ἄτι,
νὰ ζεσταθῶ· γράφω θὰ φύγεις, γράφω δὲν ἔχει ἄλλη
χάρη ἡ ὄψη σου, κι ἡ μέθη μοῦ ‘κλεισε τὰ μάτια.
Νὰ κερδηθεῖ τὸ τέλος, τὸ σκοτάδι ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἀνθίζει ἡ τύψη σὲ ὄνειρο, εἶσαι καὶ πάλι ἐμπρός μου,
τὸ φῶς μου· ἄχαρο νῆμα ποὺ μὲ πρόσφερε κομμάτια.
Ἡ ἀψίδα τῶν νεκρῶν ποὺ μ’ ἔχει ζωντανὸ στεφάνι,
ἡ πνοή σου, θερινοὶ κηροί, τοῦ παραδείσου χρῶμα,
θλίψη τοῦ αἵματος, γλώσσα μαρμαρωμένη, στόμα
λίμνη τοῦ ὕπνου. Τὸ φιλί, ποὺ μὲ καταλαμβάνει
κι ἡ ἀντοχή του ρέει σὰν ἥλιος στὴν χλωμὴ σελίδα.
Μὲ πάθος ἔκλαψα καὶ πῆρα μέσα τὸ μελάνι·
ἡ φαντασία γυρνώντας σὲ κρυμμένα ἐδάφη φτάνει
σὰν ὕμνος καὶ τινάζεται ὁ νοῦς μου – ἀπόψε σὲ εἶδα
νά ‘ρχεσαι σὰν οὐράνιο σῶμα σφαιρικῆς γαλήνης
καὶ νὰ εὐτυχεῖς κοντά μου, ὦ βαθύρριζη πατρίδα,
ἔναστρη μέρα, φῶς, αὐγὴ ἀπὸ στόμα, ἀπόψε σὲ εἶδα
νὰ τρέμεις, τὸ φιλὶ χαρίζοντάς μου πὼς θὰ μείνεις.
~
από τη συλλογή Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων, εκδ. Πατάκη, 2014
πηγή
Ο Αλέξανδρος Μηλιάς γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα όπου και σπούδασε Ιατρική. Ειδικεύτηκε στην Παιδοψυχιατρική.Τίτλοι βιβλίων: Ό,τι φέρει η βροχή (Έψιλον). Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων (Πατάκη, 2014)
