Άρης Δικταίος, «Ποιητική»

Από καιρό σε καιρό, οι αθάνατοι μάς στέλνουν το μήνυμά τους,
και, τότε, η μοίρα μας φωτίζεται για λίγο, – τόσο,
όσο μπορούμε να κρατήσουμε ακίνητο τον χρόνο, μέσα
σ’ ένα γυμνό τραγούδι, που αρνήθηκε για πάντα
τη φιλαρέσκεια, τα στολίδια κι ό,τι, στους ανθρώπους
ανάμεσα, σαν αρετή, αγαθό κι ωραιότητα θεωρείται.

Η σπουδή του θανάτου, τη γύμνια μας διδάσκοντάς μας,
μας έγδυσε από το παράπτωμα να είμαστε ανθρώποι
ωραίοι και λογικοί κ’ ενάρετοι, – από επίθετα ντυμένοι,
που η μοίρα μας, ο θάνατος ή η αθανασία, δεν τα γνωρίζει.
~
από τη συλλογή  Άρης Δικταίος Τα Ποιήματα 1934-1965, Εκδ. Δωδώνη, 1974
πηγή

 

Ο Άρης Δικταίος (πραγματικό όνομα: Κώστας Κωνσταντουλάκης, Ηράκλειο, 1919 – Αθήνα, 1983) ήταν ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Το 1938 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε ως το 1940, οπότε επιστρατεύτηκε. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έζησε στην Κρήτη. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1945 και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία στον Τύπο και το ραδιόφωνο, ως συνεργάτης του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας από το 1946 ως το 1951. Μαθητής Γυμνασίου ακόμα δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό Νέα Γράμματα και το 1935 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Δώδεκα εφιαλτικές βινιέτες. Είχε προηγηθεί η αποκηρυγμένη ποιητική συλλογή Στα κύματα της ζωής (1934). Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Νεοελληνικά Γράμματα, Νέοι Ρυθμοί, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Νέα Πορεία κ.α. Ιδιαίτερα ογκώδες είναι το δοκιμιακό και μεταφραστικό του έργο, ενώ εξέδωσε επίσης ποιητικές και λογοτεχνικές ανθολογίες. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1956 από κοινού με το Γιάννη Ρίτσο και το Παράσημο του Α΄ Βαθμού των Γραμμάτων Κύριλου και Μεθόδιου από την βουλγαρική κυβέρνηση (1977). Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Η ποίηση του Άρη Δικταίου τοποθετείται στη λεγόμενη πρώτη μεταπολεμική γενιά της λογοτεχνίας μας, με έντονα τα στοιχεία της υπαρξιακής αγωνίας και επιρροές από τη λογοτεχνική και φιλοσοφική παραγωγή του Jean Paul Sartre. [Βιογραφία]