Μια φορά ο γάτος έπιασε στα χέρια του τον πετεινό και γύρευε εύλογη πρόφαση για να τον καταβροχθίσει. Στην αρχή, λοιπόν, βάλθηκε να τον ψέγει ότι ενοχλεί τον κόσμο τη νύχτα με τα κραξίματά του και δεν αφήνει κανέναν να χαρεί μια στάλα ύπνο. Ο πετεινός όμως δικαιολογήθηκε ότι με αυτό που κάνει ωφελεί τους ανθρώπους, διότι τους ξυπνάει για να ασχοληθούν με τις συνηθισμένες τους δουλειές. Έπειτα ο γάτος ακολούθησε άλλη γραμμή κατηγορίας: «Ναι, αλλά εσύ διαπράττεις συστηματικά ασέβεια ενάντια στη φύση,
αφού βατεύεις τις αδελφές σου και τη μάνα σου». Ο πετεινός τότε ισχυρίστηκε ότι και αυτό για ωφέλεια το κάνει — ωφέλεια των αφεντικών του, δηλαδή, αφού έτσι συντελεί στο να γεννιούνται πολλά αυγά για χάρη τους. Στο τέλος πια ο γάτος απαύδησε και φώναξε: «Δεν μου λες, επειδή εσύ έχεις πάντα έτοιμες δικαιολογίες, εγώ πρέπει να στερηθώ το φαΐ μου;».(Το δίδαγμα του μύθου: Ο φαύλος άνθρωπος, που έχει πρόθεση να αμαρτήσει, ακόμη και αν δεν μπορέσει να βρει εύσχημη πρόφαση, θα κάνει το κακό απροκάλυπτα.)
Μετάφραση: Ιωάννης Μ. Κωνσταντάκος
