Μιχαήλ Λέρμοντοφ (Михаил Лермонтов), «Όταν ακούω τη φωνή σου»

Όταν ακούω τη φωνή σου
Ζωντανή και τρυφερή,
Σαν το πουλί μεσ’ το κλουβί
Νιώθω το καρδιοχτύπι ∙

Το βλέμμα σου όταν ανταμώνω

Εκείνο το βαθύ το γαλανό

Τη ψυχή μου θέλω να δώσω

Όπως η καρδιά μου εκλιπαρεί.

Και με διάθεση χαρωπή,

Θέλει να κλάψει,

Και στο λαιμό σου

Να ριχτεί.

Σαν ουρανός το βλέμμα σου λάμπει

Σα είναι σμάλτο γαλανό,

Σα το φιλί, ηχεί και λιώνει

Η φωνή σου η νεαρή ∙

Της μαγικής λαλιάς για ένα ήχο

Για το δικό σου βλέμμα το μοναδικό,

Χαρούμενος το άτι θα κεντρίσω,

Με το στιλέτο μου το γεωργιανό ∙

Κι όσο γλυκά λαμποκοπά,

Κι άλλο τόσο ηχεί φιλήδονα,

Στον ήχο του η ψυχή μου θα ριγά,

Το αίμα θα βράζει στην καρδιά.

Μα από τότε που άκουσα τη τρυφερή σου τη φωνή

Και είδα το γλυκό σου βλέμμα

Έπαψα στη ζωή να προχωρώ

Ευερέθιστος και εριστικός.

~

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

πηγή