Αίσωπος, «Τα βατράχια γυρεύουν βασιλιά»

Μια φορά και έναν καιρό τα βατράχια δεν ήσαν ικανοποιημένα με την έλλειψη διακυβέρνησης στο έθνος τους. Γι᾽ αυτό έστειλαν πρεσβεία στον Δία και τον παρακάλεσαν να τους ορίσει βασιλιά. Ο θεός, βέβαια, αντιλήφθηκε αμέσως τη χαζομάρα τους και περιορίστηκε να πετάξει ένα ξύλο μέσα στη λίμνη τους. Οι βάτραχοι τρόμαξαν στην αρχή από τον παφλασμό και βούτηξαν στον πάτο. Στη συνέχεια, όμως, καθώς το κούτσουρο στεκόταν ακίνητο, ξεθάρρεψαν και βγήκαν πάλι στην επιφάνεια. Με τα πολλά, έφτασαν τελικά σε τέτοιο

σημείο περιφρόνησης, ώστε να καβαλάνε κιόλας το μαραφέτι και να κουρνιάζουν πάνω του. Όπως ήταν επόμενο, σύντομα δυσανασχέτησαν με αυτήν την κατάσταση, θεωρώντας την ανάξιά τους: «Καλά, τί σόι βασιλιάς είναι τούτος;». Έστειλαν λοιπόν για δεύτερη φορά πρεσβευτές στον Δία και τον παρακάλεσαν να τους αλλάξει κυβερνήτη, διότι αυτός ο πρώτος ήταν, βρε παιδί μου, υπερβολικά νωθρός. Τότε ο θεός αγανάκτησε και τους έστειλε μια νεροφίδα, η οποία βάλθηκε ευθύς να τους αρπάζει και να τους τρώει.

(Το δίδαγμα του μύθου: Καλύτερα οι ηγέτες να είναι αδρανείς παρά ανακατωσούρηδες)

Μετάφραση: Ιωάννης Μ. Κωνσταντάκος