Γιάννης Κουτσοχέρας, «Καλάβρυτα του 1943»

Παν τα Καλάβρυτα
Το Αρκάδι - το Κούγκι να'βρουν.
Θεία η φυγή
σκλάβα μου γη!

Τι, τα Καλάβρυτα - τ'Αρκάδια

δε ζουν στ'ανήλια τα λαγκάδια ....

Κι ως ο χιλιόψυχος καπνός

πολύβουος όλο και ανεβαίνει

ήλιε μου, στάσου

και βουβάσου

χαμωβλεπούσα εσύ Οικουμένη.

Και μόνο του παλιού καιρού

τ’ αηδονοκαριοφύλια ας κρένουνε.

Της γης οι θεοί στ'άστρα ανεβαίνουνε!

Και ω! νά 'ταν τέτοια κι η φυγή μου

ψυχή μου ..... 

πηγή 

 

Ο Γιάννης Κουτσοχέρας (Ζήρια Αχαΐας, 1904 - 28 Αυγούστου 1994) ήταν Έλληνας νομικός, ποιητής, λογοτέχνης και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι: ανώτατα νομικά, οικονομικά και φιλοσοφία, κοινωνιολογία και θέατρο στη Σορβόννη. Ο ποιητής Κουτσοχέρας συγκαταλέγεται στους πιο αξιόλογους μεταπολεμικούς Έλληνες ποιητές. Η ποίηση του, πολυφωνική και πολυδιάστατη, διακρίνεται για τον έντονο λυρισμό, την ευαισθησία αλλά ταυτόχρονα και για τη δυναμικότητα και αγωνιστικότητά της. Δημοσιεύθηκαν 26 ποιητικές συλλογές του και μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες. Στο αρχείο του υπάρχει πλήθος ακόμα από αδημοσίευτα ποιήματά του. To ποιητικό έργο του Γιάννη Κουτσοχέρα τιμήθηκε με διάφορα διεθνή (Grand Prix d' Europe, 1985) και ελληνικά βραβεία. Κοσμοπολίτης και ελληνολάτρης διακρίθηκε από νωρίς και στον πολιτικό στίβο. Έλαβε ενεργό μέρος στους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες, στην Εθνική Αντίσταση, στον αγώνα της Κύπρου, στον αντιδικτατορικό αγώνα και σε ειρηνιστικά κινήματα. Ως πολιτικός και βουλευτής (1964-1967, 1974-1985) υπήρξε ο εμπνευστής καινοτόμων αλλαγών: κοινωνική ασφάλιση, γυναικεία ψήφος, και πλήθος αγώνων διαδηλώνοντας την αγάπη του για τον άνθρωπο και την πίστη του σε μια κοινωνία του λυρισμού και της ευαισθησίας. Για το σύνολο της κοινωνικής και πνευματικής προσφοράς του προτάθηκε επανειλημμένα για το Νόμπελ Ειρήνης και Λογοτεχνίας.