Μιχάι Εμινέσκου (Mihai Eminescu), «Ω μείνε»

«Ω, μείνε, μείνε πια κοντά μου,
αν σ’αγαπώ ξέρεις και πόσο!
τους πόθους σου μονάχα εγώ
μπορώ, αγόρι μου, να νιώσω.

Μες απ’το φλοίσβο των νερών
της αψηλής χλόης το κύμα,
σ’έκανα μυστικά ν’ακούς
των ελαφιών τ’αλαφρό βήμα.

Σε βλέπω ακόμα μαγεμένο
σκοπούς βοσκών να τραγουδάς,
μες στους καθρέφτες των νερών μου
ξυπόλητος να περπατάς.

Και την πανσέληνο να βλέπεις
τις λίμνες να τις κάνει ανθώνες,
τα χρόνια σου στιγμές, αλλ’ όμως
τέτοιες στιγμές κρατούν αιώνες.»

Έτσι μου μίλησε το δάσος
αναταράζοντας τους θόλους,
αψήφισα το κάλεσμά του,
τις πόλεις κέρδισα σαν όλους.

Τώρα που θα’θελα για πάντα
κοντά του να ξαναγυρίσω,
δεν μπορώ πια... Παιδικά χρόνια
γυρίστε με στο δάσος πίσω!  
 ~

μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά

πηγή