Μιχάι Εμινέσκου (Mihai Eminescu), «Ύστατος πόθος»

 Ένας πόθος μ’απομένει πια:
Αφίστε με στην ήσυχη βραδυά
εδώ στ’ ακροθαλάσσι πάνω
να ξαπλωθώ και να πεθάνω.
Και να’ναι ο ύπνος ελαφρός
και πλάι μου του δάσου ο θρος,
στο μέγα των νερών καθρέφτη
γλυκός ο ουρανός να πέφτει.
Δε μου χρειάζονται ξεφτέρια
πένθιμα λάβαρα, αγιοκέρια,
δε θέλω φέρετρο λαμπρό,
πλέξτε μου μόνο ένα μικρό
κρεβάτι πάνω στα λαλάρια
με χλωρά πράσινα κλωνάρια.

Καθώς  απ’τη στιγμή αυτή
δεν θα’μαι εξόριστος στη γη,
οι προαιώνιες θα σιμώσουν
φιλίες μου να μ’ανταμώσουν:
τ’άστρα που κρέμονται χρυσά
απ’των ελάτων τα κλαδιά
κι ακόμα των δασών ο θρος
και των κυμάτων ο αφρός
θα μου χαμογελάσουν πάλι
μες στου απείρου την αγκάλη.
Κι όταν ο πόντος γοερά
στηθοχτυπιέται και βογγά
εγώ πια θα’μαι αγέρι, χώμα
και λύμφη στους ανθούς και χρώμα.
 ~

μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά

πηγή