Μαίρη Όλιβερ (Mary Jane Oliver), «Το Ταξίδι»

Μια μέρα ήξερες επιτέλους

τι έπρεπε να κάνεις, και ξεκίνησες,

αν και οι φωνές γύρω σου

φώναζαν συνεχώς τις

κακές συμβουλές τους

αν και το όλο το σπίτι

άρχισε να τρέμει

και αισθάνθηκες το παλιό δυνατό τράβηγμα

στους αστραγάλους σου.

«Βελτίωσε τη ζωή μου!»

κάθε φωνή φώναζε.

Μα δεν σταμάτησες.

Ήξερες τι έπρεπε να κάνεις,

αν και ο άνεμος εξέταζε

με τα σκληρά του δάχτυλα

τα ίδια αυτά θεμέλια

αν και η μελαγχολία τους

ήταν τρομερή. Ήταν ήδη αρκετά

αργά, και ήταν μια άγρια νύχτα,

και ο δρόμος γεμάτος πεσμένα

κλαδιά και πέτρες.

Μα, σιγά-σιγά,

καθώς άφηνες τις φωνές τους πίσω,

τα αστέρια άρχισαν να καίνε

μέσα από τα φύλλα των νεφών,

και υπήρχε μια νέα φωνή,

την οποία σιγά-σιγά

αναγνώρισες ως δική σου,

που σε κράτησε συντροφιά

καθώς βημάτιζες όλο και βαθύτερα

στον κόσμο,

αποφασισμένος να κάνεις

το μόνο πράγμα που μπορούσες να κάνεις

– αποφασισμένος να σώσεις

τη μόνη ζωή που μπορούσες να σώσεις.

~

Μετάφραση: Μαρία Κατσοπούλου

πηγή