Φρανθίσκο δε Κεβέδο (Francisco Gómez de Quevedo y Santibáñez Villegas), «Ο εραστής ευγνωμονεί τα όνειρα τα απατηλά»

Φλοράλμπα μου, ονειρεύτηκα ότι… Να – ειπω τί ’δα;;…
Ναι, στ’ όνειρό μου, αχ, σ’ είχα (λέει) δικιά μου κάνει –
αυτό είδα! Μόνον ο εραστής καθ’ ύπνους φτάνει
να ενώσει κόλαση και ουράνια σε μιά ελπίδα:

Να! Πάγος, χιόνι εσύ – κι εμέ μια καταιγίδα
από φλόγες (και όχι βέλη και σπαθιά) με πιάνει
και με χαλάει. Ο Έρως εξαγνίζει μάνι – μάνι
στον ύπνο μου ό, τι ο ξύπνος ηθική κηλίδα

νογάει. Γι’ αυτό λέω: «Μακάριε Έρωτα, μακάρι
ποτέ μην κοιμηθώ και όλο νά ’μαι ξύπνιος· πάλι,
ποτέ μη βάψει η αυγή, αν ύπνος ρθει και πάρει

με!» Γρήγορα, όμως, ξύπνησα μέσ’ απ’ την πάλη
των αντιθέτων: ζούσα – ναι – είδα, κι είχα χάρη
το Χάρο να ’δω οπού σημάδι μ’ έχει βάλει.

~

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
πηγή

𝓜𝓅𝒶𝓂𝓅𝒾𝓈 𝓚𝒾𝓇𝒾𝒶𝓀𝒾𝒹𝒾𝓈