Ρόμπερτ Ροζντέστβενσκι (Robert Ivanovich Rozhdestvensky), «Έλα να συναντιόμαστε τουλάχιστον στον ύπνο»

 Έλα να συναντιόμαστε τουλάχιστον στον ύπνο.
Έστω στον ύπνο
η φωνή σου να ηχεί. . .
Στο παράθυρο –
θαρρείς βροχή
θαρρείς χαλάζι
μονότονα χτυπάει απ’ το πρωί.
Και να χτυπά, χτυπά . . .
Πόσο μου είσαι αναγκαία τώρα!
Να σε ‘βλεπα.
Θα τα θυμηθώ όλα στη σειρά.

Πίσω από τον τοίχο κάτι λένε.
Δεν ακούω.
Αλλά, μάλλον, για ‘σένα! . . .
Μάλλον, σου χρωστάω,
Τον έρωτα, μάλλον, δεν τον προφυλάσσω καλά:
Θέλω ν’ ακούσω τη φωνή –
Δεν μπορώ!
Προσπαθώ τη μορφή να θυμηθώ! …
… Έλα να συναντηθούμε έστω και τον ύπνο.
Εσύ απλά να πεις πως είσαι εκεί.
Αυτό όλο κι όλο.
Και θα ξυπνήσω.
Και θα είμαι καλύτερα . . .

Μάλλον, αύριο
Ο ταχυδρόμος θα φέρει
Το γράμμα σου.
Τι θα το κάνω;
Ακούς;
Θα πρέπει να με καταλάβεις –
Να το στείλεις αεροπορικώς,
Μήπως εξπρές,
Έτσι κι αλλιώς θα φτάσει μετά από τέσσερις ημέρες.
Τέσσερις ημέρες!
Και ό,τι θα έχει
Συμβεί  αυτές τις μέρες –
Θα το διαβάσω στα γράμματα;!

Θα ‘ρθουν από φόβο να με βρουν.
Έλα να συναντηθούμε –
σε περιμένω πολύ –
έστω και στον ύπνο.
 Δεν θ’ αντέξω,
Τη νύχτα
Χωρίς καπέλο θα τρέξω,
Χωρίς παλτό . . .
Έλα να συναντηθούμε,
Γιατί …
Θα σ’ αγαπήσω ακόμη πιο πολύ.

~

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

πηγή