Άγγελος Ευθυμιάδης, «Σε είδα..»

Σε είδα όταν έσκυβες το κεφάλι
κάθε φορά που περνούσες δίπλα
από ένα νεαρό περαστικό ζευγάρι.
Σε είδα και στο λεωφορείο
τα βλέμματα που έριξες στο κορίτσι
λίγες καρέκλες μπροστά σου
είδα επίσης ότι δεν είχατε πλάτες
και κοιταζόσασταν από την αντανάκλαση των τζαμιών
και όταν τα βλέμματα σας συναντιόντουσαν
το τζάμι ράγιζε από ντροπή
και εσείς ρίχνατε το φόβο σας στο πάτωμα .
Την είδα τη δειλία σας.
Τον είδα να αγαπάει όλο το κόσμο
και ο δικός του κόσμος τόσο φωτεινός που δε το ξέρει
τόσο όμορφος που το αγνοεί
τόσο αφελής να μην το καταλαβαίνει.
Τον είδα να φτιάχνει καφέ όταν ξυπνάει
να πλένεται
να κοιτιέται και να καταριέται που και σήμερα ξύπνησε.
Τον είδα με της φλέβες του σκουριασμένες.
Τον είδα και στη ανάρρωση.
Τον είδα 35 χρονών να μένει με τους γονείς του στο σπίτι
και να μην έχει δει γυμνό γυναικείο σώμα για χρόνια.
Τον είδα να στέφεται στα πόδια του
και η μέρα πλέον ήταν μια απόλαυση
μετά τον είδα με τις κόρες του ελάχιστες
και πάντα να υπάρχει λόγος σε κάθε υποτροπή.
Τον είδα, τους είδα, με είδα.
Τον είδα να χτυπάει και να σκοτώνει
τον είδα χωρίς ενοχές
τον είδα ατιμώρητο
τον είδα σε δωμάτια να βασανίζει.
Τον είδα με «αίμα και τιμή» να μαχαιρώνει
με ένα απαίσιο ολοκληρωμένο μίσος.
Τον είδα να ρουφιανευει για λίγα τσιγάρα.
Τον είδα κυρίως στη Θεσσαλονίκη
να προφέρει το λάμδα όπως πρέπει.
Τον είδα «ιδανικό και ανάξιο εραστή»
τον είδα νεαρό ομοφυλόφιλο
μα και κρυπτικο
να κοιτάει τους λάτρες της προκατάληψης με φόβο
και την ερωτική του ζωή ανελεύθερη.
Τον είδα να οδηγεί μεθυσμένο και σίγουρο.
Τον είδα με ένα χέρι
με ένα πόδι
τον είδα σε καροτσάκι να ονειρεύεται τη ζωή με άλλο περπάτημα.
Τον είδα να πίνει όσο χρειάζεται
και αυτό το «οσο» τόσο εύστοχο
χωρίς κανόνα
και αυτό το «χρειάζεται»
τόσο φανταστικό να το πιστεύει.
Την είδα να έχει στα ματιά της θάλασσες
και με ταξίδευε σαν το καράβι
και έλεγε θα « σʼ αγαπώ με τα καλοκαίρια».
Τον είδα να λέει ότι τα αστερία δεν αξίζουν τόσο βλέμματα
ότι ο ουρανός είναι ψεύτικος
και ο ερωτάς τίποτα το σημαντικό.
Τον είδα να μετράει τα σκαλιά
μαντεύοντας πάντα
ότι τελειώνουν σε ζυγό αριθμό
και όταν περπατάει να πατάει
τα ποδιά του στα κενά από τα πλακάκια
σας είδα που τον είπατε ψυχαναγκαστικό και όχι μόνο.
Τον είδα καινούργιο
έτοιμο για τα σκατά και για το μέλι που θα γευτεί
έτοιμο να δει πιο καθαρά όλα όσα δεν ειχε δει,
ζώντας και όχι αργοπεθαίνοντας
Τον είδα να κόβεται η ανάσα του κάθε φορά
που άρθρωνε το σʼαγαπω.
Τον είδα να σου λέει «χάρηκα»
με βλέμμα διαρκώς εξασκούμενο σε γυμναστικές επιδόσεις αληθοφάνειας
και το τύλιγμα του χεριού του στη χειραψία
άψογα προπονημένο στο σφίξιμο.

Τον είδα, τους είδαμε, μας είδανε, με είδα.

~
 από τη συλλογή Δεν θυμάμαι, ξέχασα, εκδ. Πανοπτικόν, 2018 (β’ εκδ)
πηγή

Ο Άγγελος Ευθυμιάδης γεννήθηκε το 1986 στη Θεσσαλονίκη. Είναι ιδρυτικό μέλος της δράσης «η Ποίηση Γυμνή», πρωτοδημοσίευσε δουλειά του στο λογοτεχνικό περιοδικό «Εντευκτήριο» και το 2014 συμμετείχε στην «Λογοτεχνική Σκηνή» του «Παρά θίν’ αλός» του Δήμου Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης. Τίτλοι βιβλίων: Δεν θυμάμαι, ξέχασα (Πανοπτικόν, 2016)