Άρης Δικταίος, «Η φτέρνα του Αχιλλέα»

Πολύ παλιά η σοφία που λέει, πως ο καθένας έχει

και την δική του φτέρνα. Πλην άλλοι πασχίζουν

πώς να την κρύψουν, χτίζοντας τη ζωή τους πάνω

στο ψέμα, ψευτοζώντας αδιάκοπα μέσα στον φόβο,

σύνεση ή δύναμη ονομάζοντας τον τέτοιο αγώνα

τους, — κι οι άλλοι, οι πιο συνετοί, οι στ’ αλήθεια

πιο δυνατοί, ζώντας μες στην αλήθειά τους, τη φανερώνουν.

Πως είχεν ο Αχιλλέας τη φτέρνα του, το ήξεραν όλοι οι

ήρωες, Έλληνες και Τρώες. Το ήξερε ο Πρίαμος, η Εκάβη,

και, προπαντός, οι γιοι τους, ο Έκτορας κι όσοι άλλοι

το χώμα απ’ του Αχιλλέα το χέρι δάγκωσαν. Αλλ’ όλοι

γνώριζαν, πως, αν χτυπούσανε τον ήρωα στο τρωτό του

μέρος αυτό, τελικά τον εαυτό τους θα χτυπούσαν. Έτσι,

πάνω στη γνώση αυτή μετρούσανε της αρετής τους

την αντοχή. Όλοι· πλην του Πάρη.

Για άλλους (τους ήρωες, να πούμε), αυτά. Όσο τώρα

για τον ίδιον εκείνο, ήταν, ας πούμε, μόνον ο Αχιλλέας:

ολόκληρος από θεία φύση, μ’ ένα ελάχιστο μέρος

πάνω του ανθρώπινο. Μα κι αν πιο ανθρώπινον αυτό

το ελάχιστο τον έκανε, αν θανάσιμο για τη θεία του φύση

στάθηκε, θαρρείτε ότι ήταν αρκετό να υπερνικήσει, αλήθεια,

την αλήθεια του ακέρια; Αλλ’ ήταν ο Αχιλλέας:

μέτρο αρετής, για τους ήρωες και τον κάθε Πάρη.

~

Άρης Δικταίος. 1965. Πολιτεία (1955–1965). 

 Και στον συγκεντρωτικό τόμο:
Άρης Δικταίος, 1974, Τα ποιήματα (1934–1965), Δωδώνη.

πηγή 

 

Ο Άρης Δικταίος (πραγματικό όνομα: Κώστας Κωνσταντουλάκης, Ηράκλειο, 1919 – Αθήνα, 1983) ήταν ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Το 1938 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε ως το 1940, οπότε επιστρατεύτηκε. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έζησε στην Κρήτη. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1945 και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία στον Τύπο και το ραδιόφωνο, ως συνεργάτης του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας από το 1946 ως το 1951. Μαθητής Γυμνασίου ακόμα δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό Νέα Γράμματα και το 1935 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Δώδεκα εφιαλτικές βινιέτες. Είχε προηγηθεί η αποκηρυγμένη ποιητική συλλογή Στα κύματα της ζωής (1934). Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Νεοελληνικά Γράμματα, Νέοι Ρυθμοί, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Νέα Πορεία κ.α. Ιδιαίτερα ογκώδες είναι το δοκιμιακό και μεταφραστικό του έργο, ενώ εξέδωσε επίσης ποιητικές και λογοτεχνικές ανθολογίες. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1956 από κοινού με το Γιάννη Ρίτσο και το Παράσημο του Α΄ Βαθμού των Γραμμάτων Κύριλου και Μεθόδιου από την βουλγαρική κυβέρνηση (1977). Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Η ποίηση του Άρη Δικταίου τοποθετείται στη λεγόμενη πρώτη μεταπολεμική γενιά της λογοτεχνίας μας, με έντονα τα στοιχεία της υπαρξιακής αγωνίας και επιρροές από τη λογοτεχνική και φιλοσοφική παραγωγή του Jean Paul Sartre. [Βιογραφία]