Στέλλα Γεωργιάδου, «Άρνηση»

Καμιά συγγνώμη δεν ήταν τόσο ύπουλη
όσο η ειλικρινής σου μεταμέλεια

Να φύγεις πρόσταζαν τα μάτια μου
όταν τα χέρια μου ολόγυρά σου απίθωναν

μαρτυρικές σιωπές

Με κατρακύλησες ξανά στην άνοιξη

αιμόφυρτη να μαζεύω ήλιο

Όχι δεν συγχωρώ το βλέμμα αυτό της προσμονής

ανάμεσα στις εμμονές του Μάη

Του Μάη που ξερίζωνε γενέθλιους φόβους

κι έχτιζε υπέρλαμπρες ανατολές

για να θυμάμαι

Να φύγεις! Είχα πολλή αγάπη μέσα μου

μα πέτρωσε

στης απουσίας σου το μεσουράνημα

και με συνθλίβει

Οι αποφάσεις κόπιασαν πολύ

για να ’ρθουν ως την πόρτα μου

Σκληρός ο ναύλος

Τώρα με περιφρόνηση

την ύπαρξή μου απο-

σύρω απ’ τα κατάστιχα

των λιγοστών πιθανοτήτων σου

Στις στάχτες

η ελπίδα μου κουρνιάζει.

~

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

πηγή

 

Η Στέλλα Γεωργιάδου γεννήθηκε το 1966 στην Ν. Φώκαια της Χαλκιδικής. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διατήρηση Ιστορικών Μνημείων και Πόλεων στο KUL του Βελγίου. Σήμερα ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Παρότι έγραφε από τα εφηβικά της χρόνια, με την ποίηση ασχολήθηκε συστηματικά από το 2006. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά καθώς και σε ποιητικές ανθολογίες του διαδικτύου. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές: Μάσκα Οξυγόνου (2011) & Αμφίβια Εγώ (2015).