Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda), «Πάει η πόλη…»

Πώς πηγαίνει το ρολόι χωρίς να βιάζεται
τρώγοντας με τέτοια σιγουριά τα χρόνια;
οι μέρες είναι μικρά περαστικά σταφύλια,
οι μήνες ξεθωριάζουνε ξεκρεμασμένοι
από το χρόνο.

Φεύγει, φεύγει η στιγμή προς τα πίσω,
χτυπημένη
απ’ το πιο αμετακίνητο πυροβολικό
και ξαφνικά μας μένει ένας χρόνος για να του

δίνουμε,

ένας μήνας, μια ημέρα, και φτάνει ο θάνατος

στο καλαντάρι.

Κανείς δεν μπόρεσε να σταματήσει το νερό

που τρέχει,

δε στάθηκε ούτε μ’ αγάπη ούτε με σκέψη,

συνέχισε, συνέχισε να τρέχει ανάμεσα στον ήλιο

και στα όντα

και μας εσκότωσε με το περιστροφικό του

πέρασμα.

Ώσπου στο τέλος πέφτουμε μέσα στο χρόνο

τέζα

και μας παίρνει, και φύγαμε κιόλας, νεκρούς

σωριασμένους, χωρίς ύπαρξη,

μη όντας πια ούτε σκιά,

ούτε σκόνη, ούτε λέξη, και κει σταματάνε όλα

και στην πολιτεία που μέσα της

δε θα ζήσουμε πια

μείναν άδεια τα ρούχα και η αλαζονεία.

~

μτφρ: Δανάη Στρατηγοπούλου
συλλογή «Εστραβαγάριο» (Εκδόσεις Καστανιώτη)

πηγή