Μιχάι Εμινέσκου (Mihai Eminescu), «Σονέτο»

Της ξακουσμένης Βενετιάς έσβησεν η ζωή,
τα ολόχαρα τραγούδια και των χορών τα φώτα,
στις μαρμαρένιες σκάλες και στις στοές σαν πρώτα
γλυστράει η Σελήνη φέγγοντας στους τοίχους σιωπηλή.

Και στα κανάλια, αγέραστος, θρηνεί ο Ωκεανός,
αιώνια ολομόναχος και μ’ ανθισμένη νιότη,
στη νύμφη φέρνοντας πνοή απ’ τη ζωή την πρώτη
ως δέρνει με το κύμα τους βράχους αφριστός.

Στο Κάστρο μέσα σιωπή κοιμητηριού απλώθη
και σύμβολο κάποιων παλιών καιρών ως απομένει
ο Άγιος Μάρκος πένθιμα μεσάνυχτα σημαίνει.

Σαν Σίβυλλας πικρή λαλιά βαθιά η φωνή του βγαίνει
να πει με τον αντίλαλο και στο ρυθμό που κλώθει:
‘‘Του κάκου, δεν ξαναγυρνούν, παιδί μου, οι πεθαμένοι’’.
~
Μετάφραση: Άλκης Μυρσίνης-Μάνθος

πηγή