Μιχάι Εμινέσκου (Mihai Eminescu), «Βράδυ στο λόφο»

Βούκινο ηχεί στου λόφου τη βραδινή ησυχία,
κοπάδια ανηφορίζουν, άστρα σπιθοβολούν,
απ’ τις πηγές τα κρύα νερά κλαιν ως κυλούν
κι εσύ με περιμένεις κάτω από μια ακακία.

Στο γαληνό διάστημα κάθε άστρο νωπή στάλα,
το φωτεινό φεγγάρι πλέει στους ουρανούς,
το στήθος σου γεμάτο αγάπη, έγνοια ο νους,
ψάχνουν τ’ αριά φυλλώματα τα μάτια σου μεγάλα.

Σύννεφ’ αυλάκια φωτεινά οι αχτίνες στους αιθέρες
προς το φεγγάρι υψώνονται οι στέγες οι παλιές,
του πηγαδιού τ’ αξόνι τρίζει, και στις πλαγιές
στενάζουν των βοσκών μες στην αχλύ οι φλογέρες.

Κατάκοποι οι ξωμάχοι και με το βλέμμα χάμου
γυρνούν απ’ τα χωράφια. Σημαίνει εσπερινό
το σήμαντρο σκορπώντας στο βράδυ ήχο γλυκό,
φλόγες αγάπης καίνε απόψε στην καρδιά μου.

Τα σπίτια της κοιλάδας, έλα, σκοτάδι, κλείσε,
αβάσταγο το βήμα μου να τρέξει να τη βρει,
στην ακακία θα μείνουμε τη νύχτα όλη, κι εκεί
για ώρες θα σου λέω πόσο ακριβή μού είσαι.

Με στηριγμένο το ένα πάνω στο άλλο σώμα
γλυκά θα κοιμηθούμε κάτω απ’ τη γριά
ψηλή ακακία. Ω, πες μου, για μια τέτοια νυχτιά
ποιος είναι που δε θα ’δινε και τη ζωή του ακόμα;
~
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη-Παπά

πηγή