Ιωσήφ Μπρόντσκι (Joseph Brodsky), «Ο Οδυσσέας προς τον Τηλέχαμο»

Τηλέμαχέ μου,
Ο Τρωικός πόλεμος
Τελείωσε. Ποιος νίκησε, δεν θυμάμαι.
Πρέπει οι Έλληνες, γιατί τόσους νεκρούς
Μόνο αυτοί αφήνουν μακριά απ’ το σπίτι…
Κι όμως, ο δρόμος που στο σπίτι
Οδηγεί, αποδείχτηκε πολύ μακρύς,
Θαρρείς κι ο Ποσειδώνας, όσο εμείς εκεί
Χάναμε χρόνο, μεγάλωσε τον χώρο.
Δεν γνωρίζω πού βρίσκομαι,
Και ιι μου μέλλει. Κάποιο βρώμικο νησί,
Θάμνοι, κτίσματα, το γρύλισμα των γουρουνιών,
Ένα παρατημένος κήπος, κάποια βασίλισσα,
Χορτάρια και πέτρες… Γλυκέ μου Τηλέμαχε,
Όλα τα νησιά μοιάζουν μεταξύ τους,
Όταν ταξιδεύεις τόσο πολύ∙ και το μυαλό
Χάνει πια τα λογικά του, μετρώντας κύματα,
Μάτια, ένα θολό ορίζοντα, κλαίει,
Και το υδάτινο κρέας νεκρώνει την ακοή.
Δεν θυμάμαι πως τέλειωσε ο πόλεμος,
Ούτε θυμάμαι πόσων χρονών είσαι τώρα.

Ανδρώσου, Τηλέμαχέ μου, ανδρώσου.
Μόνο οι θεοί γνωρίζουν αν θα ιδωθούμε ξανά.
Τώρα πια δεν είναι εκείνο το βρέφος,
Μπροστά στο οποίο τους ταύρους κρατούσα.
Αν δεν ήταν ο Παλαμήδης, θα ζούσαμε μαζί.
Μπορεί όμως και να έχει δίκιο: χωρίς εμένα
Απαλλάχτηκες από τα οιδιπόδεια πάθη,
Και τα όνειρά σου, Τηλέμαχέ μου, αναμάρτητα είναι.

1972
~
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης