Τζακ Κέρουακ (Jean-Louis Lebris de Kérouac), «Κινέζικο ποίημα της βροχής στο Λονγκ Άιλαντ»

Τα χρόνια περνούν
φθινοπωρινές βροχές πέφτουν πάνω στην τέντα μου
οι ικανότητές μου δεν σημαίνουν τίποτα για μένα
το κορίτσι μου δεν με συναντά πια
Ίσως γιατί έχω κρεατοελιές στον πούτσο
ή βρήκε ίσως κάποιον νεότερο άντρα με απαλό πούτσο
Μπορώ και βλέπω τα πάντα μες απ’ το μπουκάλι
του κρασιού μου
Ο Ουϊτμαν ήταν χαρούμενος για κάτι εδώ γύρω
τι είπε ο Ουϊτμαν σαν τον ακολούθησαν

εκατομμύρια άρρωστοι;

Τα πρωτοσέλιδα δέκα περασμένων ημερών

δεν μ’ ενδιαφέρουν πλέον

κουρέλια στοργικά πλεγμένα καταλήγουν σε καφάσια του γκαράζ

Το λευκό περιστέρι βεβηλωμένο κι άχρηστο

και ποιος ζητάει σοφία;

Ο κόσμος είναι μια γομολάστιχα για τούτες τις λέξεις

Ω θλιμμένε Μποντιντάρμα μίλησες σωστά,

Ό,τι αγαπήσαμε χάθηκε.

Κανείς στην καρέκλα

κανείς στα βιβλία

κανείς στη βροχή.

~

Μετάφραση Γιάννης Λειβαδάς

πηγή