Γκιγιώμ Απολλιναίρ (Guillaume Apollinaire), «Ίσκιος»

Να σεις πάλι δίπλα μου
Μνήμες των νεκρών συντρόφων στον πόλεμο
Η ελιά του χρόνου
Μνήμες που δε φτιάχνετε παρά μια μονάχα
Καθώς εκατό γούνες δε φτιάχνουν παρά ένα μονάχα πανωφόρι
Καθώς αυτές οι χιλιάδες πληγές δε φτιάχνουν παρά ένα μόνο άρθρο
στην εφημερίδα.

Μορφή που πήρατε σκοτεινή κι αψηλάφητη

Το μεταβλητό σχήμα του ίσκιου μου

Ένας Ινδός παραμονεύει μες στην αιωνιότητα

Ίσκιε γλιστράτε δίπλα μου

Όμως δεν μ’ ακούτε πια

Δε θα γνωρίσετε ποτέ τα θεϊκά ποιήματα που τραγουδώ

Ενώ εγώ σας ακούω και σας βλέπω ακόμα

Μοίρες

Ίσκιε πολύμορφε που ο ήλιος σας προστατεύει

Εσείς που μ’ αγαπάτε τόσο ώστε να μην μ’ εγκαταλείψετε ποτέ

Και χορεύετε κάτω απ’ τον ήλιο δίχως να σηκώνετε σκόνη

Ίσκιε μελάνι του ήλιου

Γραφή του φωτός μου

Κάσα των θλίψεων

Ένας θεός που ταπεινώνεται.

~

Μετάφραση: Μ. Στεφανοπούλου

πηγή