Τριστάν Κορμπιέρ (Édouard-Joachim Corbière), «Μεταθανάτιο σονέτο»

Κοιμήσου: αυτό το κρεβάτι είναι δικό σου… Στο δικό μας ξανά δεν θα πας.
– Όποιος κοιμάται δειπνεί. – Μόνο του θα΄ρθει στα δόντια σου το χορτάρι.
Κοιμήσου: θα σ΄αγαπήσουν πολύ – Αγαπημένος είναι πάντα ο Άλλος…
Ονειρέψου: Η η πιο λατρεμένη είναι πάντα πιο μακρινή

Κοιμήσου: θα σ΄ονομάσουν των αστεριών όμορφο ξεσκαλωτή!
Ακτινών καβαλάρη… όταν για τα καλά θα έχει βραδιάσει`
Και ο άγγελος στο στερέωμα, τη νύχτα, αράχνη ισχνή,
– Ελπίδα – στο άδειο σου μέτωπο πέπλα θα΄ρθει να υφάνει.

Φίμωτρο βέλο! κάτω από το πέπλο φιλί

Σε περιμένει… πού δεν γνωρίζουν: κλείσε τα μάτια να δεις.

Γέλα: Κάτω απ΄το σάβανο οι πρώτες τιμές σε προσμένουν.

Θα σου σπάσει τη μύτη μια καλή κλωτσιά θυμιατού,

Άρωμα γλυκό!… Για τη γεμάτη ουσία, ολάνθιστη όψη,

ενός νεωκόρου λαμπρού, ενός καντηλιέρη θλιμμένου.

~

μετάφραση: Ανδρονίκη Δημητριάδου

πηγή