Πρόθυμη ήμουν στον κήπο μου τον φθινοπωρινό
Στα τριαντάφυλλά μου ανάμεσα τα σκόρπια, να θρηνώ∙
Για το τελευταίο αλλοίμονο, του ρόδου το μπουμπούκι αυτό
Που στου φθινόπωρου τη βροχή ανοίγει και σε ήλιο νωθρό
Όταν η φύση ολόκληρη οδεύει προς το λιγοστό!
Που του Ιούνη το δισταγμό δεν έχει νιώσει το γλυκύ,
Κι ούτε τ’ αηδόνι τη μελωδία του έχει ακούσει να κελαηδεί.
Φαρδυπρόσωπα “αστέρια” στου κήπου μου τη βόλτα μαζί,
Δεν είστε άλλο από βάναυσα αν με τα ρόδα ένας σας συγκρίνει:
Φροντίδα περισσότερη, δαπάνη πιο μεγάλη από το μπουμπούκι που ξανοίγει
Δειλά αρωματισμένο, κορφολογημένο, στο δικό του πάνω το τσουνί,
Το ελάχιστο αυτό και τελευταίο που άνεμοι ακυρώνουνε ψυχροί∙
Ένα τριαντάφυλλο, αν και ελάχιστο και τελευταίο όλων, είναι
Για μένα ένα ρόδο, παρά που μέσ’ στο φθινόπωρο είναι.
Στα τριαντάφυλλά μου ανάμεσα τα σκόρπια, να θρηνώ∙
Για το τελευταίο αλλοίμονο, του ρόδου το μπουμπούκι αυτό
Που στου φθινόπωρου τη βροχή ανοίγει και σε ήλιο νωθρό
Όταν η φύση ολόκληρη οδεύει προς το λιγοστό!
Που του Ιούνη το δισταγμό δεν έχει νιώσει το γλυκύ,
Κι ούτε τ’ αηδόνι τη μελωδία του έχει ακούσει να κελαηδεί.
Φαρδυπρόσωπα “αστέρια” στου κήπου μου τη βόλτα μαζί,
Δεν είστε άλλο από βάναυσα αν με τα ρόδα ένας σας συγκρίνει:
Φροντίδα περισσότερη, δαπάνη πιο μεγάλη από το μπουμπούκι που ξανοίγει
Δειλά αρωματισμένο, κορφολογημένο, στο δικό του πάνω το τσουνί,
Το ελάχιστο αυτό και τελευταίο που άνεμοι ακυρώνουνε ψυχροί∙
Ένα τριαντάφυλλο, αν και ελάχιστο και τελευταίο όλων, είναι
Για μένα ένα ρόδο, παρά που μέσ’ στο φθινόπωρο είναι.
~
